غم غزل جو روپ ڌاري آ لٿو،
آ ٻريو ۽ مونکي ٻاري آ لٿو.
نيڻ نيڻن ۾ لٿا ها روبرو،
مونکي خود ۾ هو اتاري آ لٿو.
هو اڏامي آ پڳو بس جهٽ اندر،
منهنجي هڪڙي ئي اشاري آ لٿو.
هِن جهان جون سڀ خوشيون جنهن جي ڪري،
سو سڄي ڌرتي ٻھاري آ لٿو.
تنهنجي دل ۾ جو لٿو ’آزاد‘ آ،
منهنجي دل کي سو ئي ماري آ لٿو.
•