سمنڊ ڪناري هڪڙو هوڙو بيٺل هو،
ڀرسان ان جي شخص ڪو پوڙهو بيٺل هو.
سنڌڙي جي آ ڌرتي ساري بنجر ٿي،
هاري سان گڏ خالي جوڙو بيٺل هو.
هينئڙي تي ها سنجيل ڪيئي سالن کان،
سڪ جي دڳ تي درد جو گهوڙو بيٺل هو.
عيدن پويان عيدون آيون وينديون ويون،
هن جي در تي هائي وڇوڙو بيٺل هو.
کوڙ رڙيو ايوان مگر هن ڪونه ٻُڌو،
پنهنجو ماڻهو گونگو ٻوڙو بيٺل هو.
عصمت جا هر روز کڄاڻا لاش مگر،
گهر جو پر چپ چاپ هي لوڙهو بيٺل هو.
•