کجين جي ديس جو شاعر
سِٽن جا اڻ گهڙيا بُت جيڪي سجاد ميراڻي گهڙيندو رهي ٿو. سجاد جيڪو اکين جي ڳوهيل لڙڪن سان نمڪين ماني پچائي ٿو ۽ اسان سنڌ واسي کائون ٿا ۽ سوچون ٿا تہ پنھنجي ديس جي شاعرن جي پچايل شاعري نمڪين ڇو آهي. ان شاعر جي نالي جيڪو منھنجو ۽ منھنجي يار پارس حميد جو يار آهي جنھن جي شاعري پنھنجي ديس ۽ ديس واسين لاءِ سوچي ٿي، گهٽ ۾ گهٽ هن جي شاعريءَ ۾ نہ سوچڻ جو ڪو بہ غم نہ آهي. هن جي شاعري ۾ وروڪڙ نہ آهن. هن جي چمڙا پوش شاعري ان ڪري بہ جاڳي ٿي متان ڪا رات رنجائي نہ گذري. آخر ۾ مان کيس اها دعا ڏيندس تہ شال سجاد جي شاعريءَ جا وار ڪڏهن بہ اڇا نہ ٿين.
رفيق سيال
ڀاڳوءَ جو گهر
محبت ديرو سيال