هوءَ جا مٽيءَ منجهہ پئي آ،
پوءِ بہ ڄڻ آڪاس تي وئي آ.
اونداهيءَ مان ڪوچ ڪري هوءَ،
روشن رستا ڪري وئي آ.
سنڌ جي بختاور ۽ ٻاگهل،
جابر وٽ ڪڏهن وڪي آ؟
ڪڪرن مان هوءَ جهاتي پائي،
ديس جي درد تي روئي پئي آ.
ڌرتيءَ جا ماڻھو جاڳائي،
پاڻ بہ مٽيءَ منجهہ سُتي آ.
سنڌ جي راڻيءَ ديس ڌياڻيءَ،
سچائي جي ساکَ ڀري آ.