چوسٽا
پرينءَ سان ٺاھہ ڪيئن ٿيندو؟
هُو هيڏو جو پري ويو آ،
منھنجو همراھہ ڪيئن ٿيندو؟
پنھنجي فتويٰ پارسائي ڪر پري،
۽ پنھنجي بڪ بڪ اجائي ڪر پري،
آءٌ نہ ڄاڻان تنھنجي ان فتويٰ منجهان،
مون سان پنھنجي ير لڙائي ڪر پري.
سو زماني ۾ڪيئن جي سگهندو؟
وِھہ جو سُقراط جان ن پي سگهندو،
پيار ڌرتيءَ سان جو ڪري ئي نہ،
ڪيئن هوشوءَ جيان هو ٿي سگهندو؟
ڀلي فيس بڪ تي تون تصوير موڪل،
۽ ان تي لکي ڪائي تحرير موڪل،
ڏسان يار مون لاءِ ڇا ٿو لکين تون؟
ملڻ جي ڪڍي ڪائي تدبير موڪل.
اسان ضمير جو سودو ڪيون تہ ڪيئن ڪيون؟
اسان سرير جو سودو ڪيون تہ ڪيئن ڪيون؟
اسان جي بدن جي مٽي، سنڌوءَ جي مٽي آ،
اسان خمير جو سودو ڪيون تہ ڪيئن ڪيون؟
اسين آهيون قلم وارا قلم سان پيار آ پنھنجو،
قلم ڏاٽو،قلم ڪوڏر،قلم هٿيار آ پنھنجو،
قلم جي نوڪ سان کيڙيون ٻني پنھنجي ادب واري،
پرت جي پوک پوکيون ٿا، اهو وهنوار آ پنھنجو.
نفرتن جا نانگ ماري محبتن مور پال،
سنڌ سھڻيءَ جي ثقافت سڪ منھنجا سھڻا سنڀال،
پنھنجي ٽوپي،پنھنجو اجرڪ،پنھنجو پٽڪو آ سڃاڻ،
پنھنجي وڏڙن جا وساريل دور تون سنڀال.
قلم جو مس جو ڪتابن جو شھر آ،
علم ۽ عرفان جي نوابن جو شھر آ،
هڳاءُ هتان جو وجود ٿو واسي،
ڇو تہ پريان لوءِ گلابن جو شھر آ.
منھنجي نيڻن ۾ آءُ ٽِڪُ اچي،
ڪو نظر نہ هڻئي آءُ لِڪُ اچي،
او رقيب! تون بہ اچين تہ اچ ڀلي،
يارُ مونسان ڏسي پو سِڪُ اچي.
حسن کي ٽاري ڇڏيان، ممڪن نہ آ،
عشق کي واري ڇڏيان، ممڪن نہ آ،
سونھن مون لئہ کير جي آهي مثل،
کير کي هاري ڇڏيان، ممڪن نہ آ.
جڏهن نيڻ پنھنجا کڻي ٿو پيو،
قسم سان تہ ڪيڏو وڻي ٿو پيو،
رڳو روحَ راڻو، تجلا ٿو ڏي،
ڏسو نور سج مان ڇڻي ٿو پيو.
سونھن جي سائي ۾، جيءُ،
يار جا پير ڌوئي پيءُ،
دل جي دنيا ۾ دلير ٿي رھہ،
ڇا ڪنندو پومانو هيءُ.
ڪڻڪ رنگا سڀ ماڻھو سنڌ جا،
ڪڻڪ جي داڻي ڪاڻ سڪن ٿا،
تنھنجا پوٽا ڏاڏا آدم،
اٽي چاڻي ڪاڻ سڪن ٿا.
مسجد مندر آءٌ نہ ڄاڻان،
پنھنجو پاڻ کي شال سڃاڻان،
پاڻ نہ ڄاتم جي مان پنھنجو،
مسجد مندر ڪھڙي ڪم جو.
ايمان وڏيرا ڪاڏي ڪيئي؟
احسان وڏيرا ڪاڏي ڪيئي؟
ڪلھہ توکي ووٽ ڏنو هو مان،
سو دان وڏيرا ڪاڏي ڪيئي؟
سھڻي يار جون سارون آهن،
نرمَل ڏي ئي نھارون آهن،
سھڻو پاڻ سڏيندو مون کي،
تن ۾ تنھن جون تارون آهن.
بيدل نروار بيٺو آ،
روهڙيءَ ۾ يار بيٺو آ،
انا الحق جو هڻي نعرو،
مُلن کان ڌار بيٺو آ.
دکي دکي ٻري پوندو،
ٻري ٻري ٺري پوندو،
اسان جو ير پرين ڏسجو،
رُسي رُسي وري پوندو.
اوٻر کائي کائي اٿلي پيو،
سنڌ جي ڳالھہ تي وڦلي پيو،
پڪ سان سنڌ جو ويري هو،
نعره سنڌ تي ڪرڪي پيو.
امن سندا پوجاري آهيون،
ڪير ٿو چئي ڏوهاري آهيون،
انسانيت ايمان اسان جو،
آدم جا پوڄاري آهيون.