ايوان اندر حيوان نہ ٿي،
ڪجهہ سوچ ذرا بي ايمان نہ ٿي.
هي ڪرسي اچڻي وڃڻي آ،
تون ڪرسيءَ تي مستان نہ ٿي.
جي سنڌ کي ماءُ ٿو سمجهي پيو،
پو ماءُ جو بي فرمان نہ ٿي.
ڇو غير جي گود ۾ کيڏين ٿو،
ائين پاڳل ۽ نادان نہ ٿي.
سنڌ ڌرتيءَ سان ڌوڪو ٿو ڪرين،
تون ڌرتيءَ جو دگران نہ ٿي.
هت مانيءَ جي لئہ ماتم آ،
تون محرم ۽ رمضان نہ ٿي.
هن ڌرتيءَ ٿا ڪلور ٿين،
ڇو تن جو ير ارمان نہ ٿي؟
آ بُک ڀلي ”سجاد“ ميان،
پر مانگر جو مھمان نہ ٿي.