سونھن پنھنجيءَ مان پيارا تو خيرات ڏي،
دولت حُسن جي يار زڪوات ڏي.
مونکي زيور نہ ڏي مونکي زر ڀي نہ ڏي،
پنھنجي پيرن ۾ پائي تون درجات ڏي.
نفرتن جي نٽهڻ ڀي ساڙي پئي،
زير زلفن ۾ آڻي ڪا محلات ڏي.
تنھنجي ديدار جي لئہ سِڪان ٿو پيو،
پاڻ پنھنجو پسائي ڪا سوغات ڏي.
آءٌ عرصي کان اوندھہ ۾ گهاريان پيو،
پيار پنھنجي جا ڏئي رنگ پرڀات ڏي.
هي وطن جا جو ويري ٿا اُڏرن پيا،
آءٌ “سجاد” تن کي ڪا سڪرات ڏي.