ساراھہ سڄڻ جيءَ ۾ هر چيز فنا آهي
سنسار سندي لب تي سھڻي جي ثنا آهي.
ابليس تڪبر ڪيو، آدم کي نہ ڪيو سجدو،
ماڻھو تہ مٽيءَ جو تون، توکي ڇو انا آهي.
درويشُ هي منھنجو مَنُ، دلبر جو ٿو در تانگهي،
ڪنھن کان نہ آهي نفرت، ڪنھن کان نہ خفا آهي.
حاذق جي اچڻ جي هِتِ، ڏس ڪھڙي ضرورت آ،
دلبر جو ٿئي درشن، مون لاءِ شفا آهي.
وسري ڇو ويو آهيان، وڇڙي ڇو ويو آهيان؟
ڪا مون کان خطا ٿي وئي، يا هُن ڪئي جفا آهي.
هن شھر جا ماڻھو سڀ مونکي ٿا هڻن پٿر،
سمجهايو ڀلا مونکان ٿي ڪھڙي خطا آهي؟
مخمور اکيون هن جون، جن لاءِ سڪان ٿو مان،
ها مونکي چمڻ ڏي بس، مون لاءِ دوا آهي.
مَلِ سنڌ جي دشمن کي، تئو تيل کڻي مُنھن تي،
جو ديس جو ويري آ، ان جي هي سزا آهي.
پڪ يار ڏيان ڪھڙي، سجاد سچائيءَ جي،
سنڌوءَ جو قسم من ۾ تو لاءِ وفا آهي.