جفا جي شھر ۾ پرين، وفا پرست ٿي رهيس،
صنم ڪدي ۾ رهي، خدا پرست ٿي رهيس.
نہ زندگي غزل پرين، نہ گيت نہ ڪو نظم،
مگر پرين مان پوءِ ڀي، صدا پرست ٿي رهيس.
فنا اڳيان فنا جهڪي، اهو نہ مونکان ٿي سگهيو،
انھيءَ ڪري عمر سڄي، بقا پرست ٿي رهيس.
هي سنڌ جي گهري ٿي سر، هزار سر مان گهوريان،
مان پنھنجي ڌرتي ماءُ لئہ، سخا پرست ٿي رهيس.
اماس رات ۾ ڀلا، اچي تہ ننڊ ڪيئن اچي،
مان سحر جي تلاش ۾، صبا پرست ٿي رهيس.
پرينءَ جي هڪڙي مرڪ تي، مان موهجي پيس صفا،
حُسن پرست ٿي رهيس، ادا پرست ٿي رهيس.