پيار آهي تہ زندگي آهي،
باقي سڀ ڪوڙ ۽ ٺڳي آهي.
آءٌ ڪمري ۾ ڇو بتي ٻاريان،
هن جي چاهت جي روشني آهي.
هو جڏهن کان شھر ڇڏي ويو آ،
هر گهٽي ڄڻ ٻُسي ٻُسي آهي.
هن جي مک کي ڏسي ڦڻي ٿو ڏيان،
هن جو مُک ئي تہ آرسي آهي.
آءٌ محفل ۾ خوشنصيب آهيان،
جاءِ ڀرسان رکي وئي آهي.
مون سان موڪل کان پو اچي ملجان،
ويندي ويندي چئي وئي آهي.
هن کي هڪڙو دفعو ڏٺو هو بس،
ننڊ “سجاد” ڇو رُلي وئي آهي.