ڪجهہ درد ڏئي ويو آ، ڪجهہ درد کڻي ويو آ
ڪجهہ آءٌ وڻيس هن کي، مونکي بہ وڻي ويو آ.
هلندو ٿو رهان يارو، منزل جو پتو ناهي،
هُو ملندو ڪٿ جيڪو، ٿي دل جو ڌڻي ويو آ.
هن شھر سڄي ۾ ير، بس منھنجي ئي در تي،
مستان لکي ويو آ، نيشان هڻي ويو آ.
جنھن وڻ جي هيٺان ٻئي، ها پيار ڪندا هاسين،
فُرقت جي پن ڇڻ ۾، سو وڻ بہ ڇڻي ويو آ.
سينگار ڪيان ڪھڙو ۽ روپ ڏسان ڪنھن ۾،
آئينو ڀڃي ويو آ، ڏئي ڀڳل ڦڻي ويو آ.
سجاد جا سجدا سڀ، اڄ ساڀ پيا سائين،
چيو پرينءَ جي پيرن جي، بڻجي هو پَڻي ويو آ.