سونھن سان واسطو ضرور آهي،
يار منھنجو نہ ٻيو قصور آهي.
پاڻ کي ڪيئن سڏي ٿو شاعر هُو،
سمجهہ جنھن کي نہ ڪو شعور آهي.
حسن جي انڌ تتي ستم ايڏا،
هن کي ڪيڏو نہ ير غرور آهي.
جي پڇو ٿا تہ عشق ڇا آهي،
آءٌ چوندس مٿي جو سور آهي.
ڪوڙ جي ڌوڙ ۾ لٽيا پيا هن،
پر چَوَن ٿا وڏو سرور آهي.
پير اگهاڙا “سجاد” ڪر هاڻي،
يار جو ديسُ ڪوه طور آهي.