ٻہ سِٽا
سجاد منھنجو ڀاءُ، صدقي ٿي ويو سنڌ تان،
درد ٻيڻو ڪري ويو آهي،
حال هيڻو ڪري ويو آهي.
وڏيري جي منھن تي مَلي تئو وئي،
برابر بچائي پنھنجو رئو وئي.
باھہ جي تندور مان بچي ويا هون،
او سنڌ! اسان تو ڏي اچي ويا آهيون
سنڌڙيءَ سان جو وير رکي ٿو،
ڪاريھر تي پير رکي ٿو.
نہ دوزخ جا سائل نہ جنت جا سائل،
اسان هون اوهان جي رحمت جا سائل.
اماس ۾ ڀي هو سحر ٿو ڪري،
پرين جي اسان ڏي نظر ٿو ڪري.