وقت جي وهڪري ۾ وهي ٿو وڃان،
يار! آهيان مٽيءَ جو ڊهي ٿو وڃان.
تنھنجي ٻيڙيءَ ۾ ڳورو رُڳو مان ئي ها
تنھنجي چئي کان اڳي ئي لھي ٿو وڃان.
او وعظ! تون دوزخ جا دڙڪا نہ ڏي،
آءٌ پاڻ هي خدا سان ٺھي ٿو وڃان.
نينھن جو نانءُ آهي ملامت پرين،
لوڪ ڇا ڀي چئي مان سھي ٿو وڃان.
سنڌ ڌرتيءَ جو جيسين ٿئي آجپو،
آءٌ تيسين تُرم ۾ رهي ٿو وڃان.
عشق منھنجي امامت ڪندو اڄ جتي،
آءٌ “سجاد” اوڏانھن ڪھي ٿو وڃان.