تصوير ۾ سبق
جي ڏٻي منهنجي اڳيان رکي ٿو
۽ مون کي چوي ٿو ته
“منهنجي لاءِ پکي ٺاهي”
آئون سرمئي رنگ ۾ برش ٻوڙيان ٿو ۽
سلاخن ۽ تالي سان هڪ چوڪنڊو ٺاهيان ٿو
هن جون اکيون حيرت سان ڀرجي اچن ٿيون
“پر بابا هي ته زندان آهي
توهان کي خبر ناهي ته پکي ڪيئن ٺاهبو آهي”
۽ آئون هن کي چوان ٿو
“پٽ مون کي معاف ڪر مون کان
پکين جي صورت وسري وئي آهي”
منهنجو پٽ منهنجي اڳيان
ڊرائينگ وارو ڪتاب رکي ٿو
۽ مون کي ڪڻڪ جو تِيلو ٺاهڻ لاءِ چوي ٿو
۽ آئون قلم جهليان ٿو ۽ بندوق ٺاهيان ٿو
منهنجو پٽ منهنجي اڻڄاڻائي تي کلي ٿو
“بابا توهان کي خبر ناهي ته بندوق ۽
ڪڻڪ جي تيلي ۾ ڪهڙو فرق آهي؟”
“پٽ ڪنهن زماني ۾ مون
کي ڪڻڪ جي شڪل
ماني جي شڪل،گلاب جي
شڪل جي خبر هئي
پر هن ڏکي وقت ۾
جڏهن وڻن ۽ جهنگن ۾
هٿيار بند فوجي آهن
۽ گلاب ٿڪجي چڪا آهن
هن وقت هٿيار بند ڪڻڪ،پکين
ثقافت ۽ مذهب ۾ موجود آهن
اتي توهان هڪ بندوق کانسواءِ ماني
خريد نٿا ڪري سگهو
اوهين باغ مان گلاب چهري ۾
ڪنڊا لڳڻ کانسواءِ نٿا پٽي سگهو
توهين ڪتاب به خريد نٿا ڪري سگهو
جيڪو توهان جي آڱرين ۾ ڦاٽي نٿو”
منهنجو پٽ بستري جي ڀر ۾ ويهي ٿو
۽ مونکي نظم پڙهڻ لاءِ چوي ٿو
هڪ ڳوڙهو منهنجي اکين
مان وهاڻي تي ڪري ٿو
منهنجو پٽ اهو چٽي ٿو
۽ حيرت مان چوي ٿو
“پر هي ته لڙڪ آهي بابا نظم ناهي
۽ آئون چوان ٿو ته
جڏهن تون وڏو ٿيندين ٻچا
۽ عربي شاعري جو ديوان پڙهندين
ته توکي معلوم ٿيندو ته
لفظ ۽ لڙڪ ٻئي جاڙا ڀائر آهن
۽ عربي نظم انهي لڙڪ کان وڌيڪ ناهي
جيڪو لکندڙ آڱرين ڳاڙيو آهي
منهنجو پٽ قلم رکي ٿو
پنهنجي رنگن جي ڏٻي
منهنجي اڳيان رکي ٿو
۽ چوي ٿو ته آئون هن
لاءِ هڪ وطن ٺاهيان
برش منهنجن هٿن ۾ ڏڪي ٿو
۽ آئون روئڻ ۾ ٻڏي ٿو پوان