مختلف موضوع

سماج ۽ ادب جو سفر

ڪتاب ”سماج ۽ ادب جو سفر“شاعر ۽ ليکڪ سرور منگيءَ جي تخليقن جهڙوڪ مضمونن، ڪهاڻين، ڊرامي، شخصيتن تي لکيل پروفائيلن ۽ سندس شاعريءَ جو مجموعو آهي، جنهن جو مرتب عيسى ميمڻ آهي. سڪندر علي هُليو لکي ٿو:
”سرور منگي ڀٽائيءَ جي سُر کاهوڙيءَ جي کاهوڙڪي کير جو جديد ڪردار هيو، ڇو جو اسان هن کي معاشي تنگدستيءَ ۽ سماجي ناهمواريءَ جي ڌٻڻ ۾ هوندي به ڪڏهن دل شڪسته نه ڏٺو. زندگيءَ جي آخري ڏينهن ۾ جسماني ڪمزوريءَ جي جنجال هن کي نٻل ضرور ڪري ڇڏيو هيو پر هن جي جذبي ۾ پوءِ به ڪو جهول نه آيو هيو ۽ اها ئي هن آدرشي ڪردار جي ڪاميابي آهي. ڪاش! اسان وٽ اهڙا ڪردار ۽ همه گير ڪردار پيدا ٿي سگهن. پنهنجي اباڻي قبرستان ۾ مڻ مِٽيءَ جي هيٺان مدفون سائين سرور جو روح اڄ هن ننڍڙي ڪتابي ڀيٽا کانپوءِ يقينن مسرور ٿيو هوندو، کيس قبرستان جي اردگرد دور تائين سرنهن جي کيتن ۾ پيلن گلن جھڙي سرهائي ضرور ٿي هوندي.“
  • 4.5/5.0
  • 4363
  • 810
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • سرور منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سماج ۽ ادب جو سفر

پڌرا ٿيندا پول

ماڻهو شين جي حقيقتن جي تھه تائين پھچڻ لاءِ انتھائي خوفزده ٿي گهٻرائجي ويندا آهن. جن کي انھن پنھنجي انائن، دٻدٻي، برتريءَ جي فوقيت، ذاتي مفادن، حرص ۽ هوس خاطر مختلف ريتن ۽ روايتن، هٿرادو ۽ طبقاتي اخلاقي معيارن، اَنائن ۽ رواجن کي جائز قرار ڏيڻ لاءِ جوڙيل جوازن ۽ شاندار تھذيبي نالن ۽ اصطلاحن جي روپ ۾، ماضيءَ جي تاريخ جي عظمتن جي عياشيءَ ۽ نشي جي روپ ۾ تھن مٿان تھه ڏئي ويڙهي ڍڪي ڇڏيو آهي. ڇاڪاڻ ته جڏهن حقيقتن تان پردا کڄندا آهن ته بيشمار لڪل راز نروار ٿي پوندا آهن. مختلف سوال ذهن ۾ اڀري انسان کي سوچڻ، ڳولڻ ۽ جاکوڙڻ تي مجبور ڪندا آهن. جيئن جيئن انسان ڪنھن شيءِ جي حقيقت کي ٿو معلوم ڪري. تڏهن انسان کي پنھنجي انائن ۽ رجعتي قدامت پسند تصورن جي ٽٽڻ، غير فطري معيارن ۽ هٿرادو پيدا ڪيل سماجي ۽ معاشي طبقات جي تبديل ٿيڻ، آٿتن، آسرن ۽ اميدن جي ٽيڪُن ڏيڻ واري لٺ ڦھڪو ڪري ڪِري پوڻ جو خوف ۽ ڪنھن نئين نظام جي قائم ٿيڻ جو امڪان، اهڙا خول جن ۾ ويھي ننڍڙي سطح کان وٺي وڏي پئماني تائين انسان آقا بڻجي ٻين انسانن تي پنھنجو حڪم هلائي ٿو. انھن سمورن گهاڙو رستن ۽ طبقاتي تصورن جي ڊهي پَٽِ پوڻ جو روشن امڪان هوندو آهي. اهي خوف انھن کي حقيقت جي اصل شڪل ڏسڻ کان تمام دور ڌڪي ڇڏيندا آهن.
جڏهن ڪو ڏاهو انسان ڪنھن شيءِ جي اصل حقيقت کي آشڪار ڪري کولي منظر عام تي آڻيندو آهي. تڏهن ماڻهو مڪني هاٿيءَ جيان هن لاءِ مڇرجي هن جي پويان پئجي ويندا آهن. هن مٿان مذمت، نفرت، تشدد، دهشت ۽ انتقام جي برسات وسي پوندي آهي. ڇو ته هو انھن خولن جا پولي پڌرا ڪندو آهي. هو انسان جي اندر ۾ لڪل وحشي جذبن ۽ جبلتن کي نروار ڪندو آهي. هو شرافت جي پٺيان لڪل شرارتي ۽ حرڪتي ڪردارن کي وائکو ڪندو آهي.
اهي ارڏا ۽ اڏول مھان انسان جڏهن اصل حقيقتون معلوم ڪري وٺندا آهن، تڏهن سِرُ ڪٽائي ڇڏيندا آهن، پر ڪڏهن به مصلحتون ۽ ڪمپرومائيز نه ڪندا آهن. هو حالتن سان مھاڏو اٽڪائي حالتون تبديل ڪري ڇڏيندا آهن. اهو ضروري نه هوندو آهي ته اها تبديلي سندن ئي وقت ۾ اچي. پر اهي تبديلين جا تصور ۽ بنياد اهڙا ته مضبوط رکندا آهن جو اهي تبديليون اڻ ٽر هونديون آهن. توڙي جو انھن ۾ صدين ۽ هزارن سالن جو عرصو لڳي ويندو آهي.
حقيقت هن حال جي، ظاهر ڪيان ذري،
لڳي ماٺ مِرن کي، ڏونگر پون ڏري،
وڃن وڻ ٻري، اوڀڙ اڀري ڪين ڪي. (شاهه)