مختلف موضوع

سماج ۽ ادب جو سفر

ڪتاب ”سماج ۽ ادب جو سفر“شاعر ۽ ليکڪ سرور منگيءَ جي تخليقن جهڙوڪ مضمونن، ڪهاڻين، ڊرامي، شخصيتن تي لکيل پروفائيلن ۽ سندس شاعريءَ جو مجموعو آهي، جنهن جو مرتب عيسى ميمڻ آهي. سڪندر علي هُليو لکي ٿو:
”سرور منگي ڀٽائيءَ جي سُر کاهوڙيءَ جي کاهوڙڪي کير جو جديد ڪردار هيو، ڇو جو اسان هن کي معاشي تنگدستيءَ ۽ سماجي ناهمواريءَ جي ڌٻڻ ۾ هوندي به ڪڏهن دل شڪسته نه ڏٺو. زندگيءَ جي آخري ڏينهن ۾ جسماني ڪمزوريءَ جي جنجال هن کي نٻل ضرور ڪري ڇڏيو هيو پر هن جي جذبي ۾ پوءِ به ڪو جهول نه آيو هيو ۽ اها ئي هن آدرشي ڪردار جي ڪاميابي آهي. ڪاش! اسان وٽ اهڙا ڪردار ۽ همه گير ڪردار پيدا ٿي سگهن. پنهنجي اباڻي قبرستان ۾ مڻ مِٽيءَ جي هيٺان مدفون سائين سرور جو روح اڄ هن ننڍڙي ڪتابي ڀيٽا کانپوءِ يقينن مسرور ٿيو هوندو، کيس قبرستان جي اردگرد دور تائين سرنهن جي کيتن ۾ پيلن گلن جھڙي سرهائي ضرور ٿي هوندي.“
  • 4.5/5.0
  • 4363
  • 810
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • سرور منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سماج ۽ ادب جو سفر

گيت

[b]1.
[/b]
لـَھُه ڪو سُڌِ سماءُ، آءُ او ساٿي آءُ.
سرنھُن ۾ ڦولار ٿيا هِن،
ڪڻڪُن ۾ ڀي لاب پيا هِن،
ڏاٽن جو ڇَٻڪاءُ، آءُ او ساٿي آءُ.
لُڏندي لَمندي ناؤ ُ هلي ٿي،
ڪيڏي ڇوهي واءُ گُهلي ٿي،
طوفانن ۾ تاءُ، آءُ او ساٿي آءُ.
آڪاش ۾ ساڳي منڊلي مچي ٿي،
هت روز نـئين آفت ڪا اچي ٿي،
جِتِ ڀاءُ جو ناهي ڀاءُ، آءُ او ساٿي آءُ.

***

[b]2.
[/b]
ڪڏهن نھڪر ڪڏهين ها،
سمجهه ۾ آئي ڳالهه نه ڪا.
تو لاءِ ڪافيون بيت چيم،
غزل ۽ وايون گيت چيم،
سرگم سکيس سرگم پا،
سمجهه ۾ آئي ڳالهه نه ڪا.
ڪڏهن سڏي پيو ڇاتيءَ لائين،
ڪڏهن ڪھڻ لاءِ ڪاتي لائين،
قاتل تنھنجي ڪار اِها،
سمجهه ۾ آئي ڳالهه نه ڪا.
اولو بڻجي اوٽ ڪرين ٿو،
ليئو پائي موٽ ڪرين ٿو،
لِڪَ ڇَپَ ڇاجي سامھون آ،
سمجهه ۾ آئي ڳالهه نه ڪا.

***

[b]3.
[/b]

ڪجهه اکين کي سمجهاءِ پرين،
هيئن گُهورن سان ته نه گهاءِ پرين!
تنھنجي ديد کان ڪوبه نه بچي سگهيو،
ڪو ڦٽجي ويو ڪو ڪپجي ويو،
ڪونڌر هيئن نه ڪُهاءِ پرين،
ڪجهه اکين کي سمجهاءِ پرين!
تنھنجا ذلف ڳلن تـي ڪِري پون،
جيئن چنڊ کي بادل ڍڪي ڇڏن،
تن واسينگن کي هٽاءِ پرين،
ڪجهه اکين کي سمجهاءِ پرين!
تنھنجو هلڻ ائين، جيئن مور ٽِلي،
تنھنجي مرڪ مٺا ڄڻ مکڙي کلي،
وري لالي ڪين لڳاءِ پرين،
ڪجهه اکين کي سمجهاءِ پرين!
تنھنجي ذلفن ۾ مان لِڪي وڃان،
ليئا پائي توکي ڏسي وٺان،
ائين لِڪَ ڇَپَ راند رَچاءِ پرين،
ڪجهه اکين کي سمجهاءِ پرين!

**

[b]4. 
[/b]
جند جان مون توتان واري آ،
ته به تنھنجي سڄڻ بيزاري آ.
ٿيو جاني جدا وڌي ويتر سِڪَ،
دل روز ڪري پئي ڌڪ ڌڪ ڌڪ،
گهڙيال وڄي جيئن ٽِڪ ٽِڪ ٽِڪ،
هيءَ هجر اوهان جي ماري آ،
ته به تنھنجي سڄڻ بيزاري آ.
تنھنجو لوڪ سڄي ۾ نام آهي،
توکي چاهي جو بدنام آهي،
اهو عشق سندو پيغام آهي،
مون هاريو، تنھنجي ساري آ،
ته به تنھنجي سڄڻ بيزاري آ.
دل شيشو سمجهي ٽوڙي ڇڏيئي،
ڏاڍيون آزيون ڪيم ته به قياس نه پِيُئي،
جيئن توکي وڻي، بس تيئن ڪَيُئي،
منھنجي توبھ توبھ زاري آ،
ته به تنھنجي سڄڻ بيزاري آ.

**

[b]5.
[/b]
پيار کان مون نٽايو مگر ٿي ويو،
درد جيڪو مليو در گذر ٿي ويو.
دل کي صدما هزارين، ڇڄي ٿي پئي،
پوءِ به جهلجي نٿي تيئن اڳي ٿي پئي،
دانھن ڪنھن کي ڏيان سُورُ ڪنھن سان سليان،
آهَه جو ڀي اثـر بي اثـر ٿي ويو.
در گذر ٿي ويو.
تو سواءِ سُڃَ ڀانيان پيو سنسار ۾،
هوش ناهي رهيو ڪوبه هوشيار ۾،
پريت جي پياس ۾ ڪيئي اڌما اٿيا،
ڪو ڪھاڻي بڻيو ڪو شعر ٿي ويو.
در گذر ٿي ويو.
تنھنجي ناتي سان منھنجي ائين جند جَڙي،
جيئن لوهر لپيٽي ڪَڙي منجهه ڪَڙِي،
تنھنجي نالي سان منھنجي رهي زندگي،
تو بنا جڳ ۽ جيون زهر ٿي ويو.
در گذر ٿي ويو.

***

[b]6.
[/b]
[b]”خيرات“
[/b]
تنھنجي حسن جي بس خيرات کپي،
ٻيو ڪجهه نه کپي ملاقات کپي!
سڄي لوڪ جا ماڻهو سمهي پون،
چنڊ تارا ڪَتيون لِڪي وڃن،
اچ گڏجي خدا کان سوال گهرون،
جنھن جو ڏينھن نه ٿئي سا رات کپي،
تنھنجي حسن جي بس خيرات کپي.
تون چوندو رهه مان وڃان وڃان،
تنھنجي ٻانھن وٺي مان جهلي ڇڏيان،
آهي رات گهڻي پئي ويهه اڃان،
ائين وهڻ وڃڻ جي بات کپي،
تنھنجي حسن جي بس خيرات کپي.
اچ تو سان هڪڙو سودو ڪيان،
تو کان لڙڪ وٺان توکي مرڪ ڏيان،
مان رئندو رهان تو اگهندو رهين،
هيئن ڳوڙهن جي برسات کپي،
ٻيو ڪجهه نه کپي ملاقات کپي،
تنھنجي حسن جي بس خيرات کپي.