وايون
[/b]
مُنھن تان مُرڪ نه کَسِ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
آڪاش منڊل ۾ ساڳي منڊلي،
ڌرتيءَ ناهي رَسُ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
جُوءِ جي خاطر جوڳ ڪمائن،
جوڳين کي آ جَسُ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
ويڄ ويچارا دانھِن ويٺا،
ڪو نه وٺي ٿو ڏَسُ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
سانت کي چيري ساز وڄاءِ،
چنگ چوري ته ڏِسُ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
پوک به پنھنجي، پورهيو به پنھنجو،
پنھنجو ناهي وَسُ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
ڪائي راهه مقرر ناهي،
هر راهيءَ پنھنجو گَسُ،
ڏيل اڳيئي آهي ڏکايل.
**
[b]2.
[/b]
آيو عشق عجب رنگ لائي ويو، تڙپائي ويو،
مَچَ محبت جا ته مچائي ويو، تڙپائي ويو.
جڏهن چارڻ چنگ کي چوريو آ،
سِرُ ساز تي عاشق گهوريو آ،
ڪيئن تند تي ڪنڌ کي ڪوريو آ،
مٿان نيزي نينھن نڀائي ويو.
تڙپائي ويو.
جَهلَ ڪين جهليو صفا آهي اَجَهلُ،
ٽـَپي پوندو اُتي جِتي مَچُ آ مَتَلُ،،
ڀلا ڪيئن هـَٽي جنھن کي سوز لڳل،
مري محفل کي مُرڪائي ويو،
تڙپائي ويو.
جيڪي عشق کان اڳ آباد هئا،
لڳو برهه ته ٿي برباد ويا،
ڪي قَيسَ ته ڪي فرهاد ٿيا،
ڪيئي ڪونڌر خان کپائي ويو.
تڙپائي ويو.
**
[b]3.
[/b]
ٽاڪ تتي ۽ پنڌ پري ٻيو جهولي جان به جهولي آ،
جت لُڪَ لڳي ۽ اُٻَ اٿي ته به ٻڻڪ نه ٻهڳڻ ٻولي آ.
سرتيون مون سين ساڻ نه هلجو، پنڌ ڏکيرو ڏونگر جو،
ڪيئن قضا ٿي ڪوهه ڪرائي، روهن ۾ جنھن رولي آ.
جانب ڪارڻ جُوءِ ڇڏي اڄ جهنگ جبل سڀ جهاڳينديس،
سِرُ ويو ته به سرهي ٿينديس، ٻاروچل سان ٻولي آ.
منزل مقصد ماڻڻ نيٺ ته پھتي ماڳ وڃي،
ڏيرن جنھن سان ڏاڍ ڪري ڏک ڏولاون ۾ ڏولي آ.
ته به ٻڻڪ نه ٻهڳڻ ٻولي آ.
**
[b]4.
[/b]
مارن ناه ميار الا!
قسمت آندي آهيان.
ٿورا مونتي ٿر وارن جا،
لائق لک هزار الا،
قسمت آندي آهيان.
ڪوٽن ڪيئن قراري ٿينديس،
سُڃَ ڀانيان سنسار الا،
قسمت آندي آهيان.
هر هر منھنجي هنياءَ هُري ٿي،
جهانگين جي جهونگار الا،
قسمت آندي آهيان.
موڪل ڏي مون مارن ڏي تون،
لاهه عمر آزار الا،
قسمت آندي آهيان.
سانگين سانگ سنباهيا هوندا،
ويندا اتر پار الا،
قسمت آندي آهيان.
ڇن ڇپر چئونرا ڀانيان،
محلن کان موچار الا،
قسمت آندي آهيان.
هينئڙو ٽنگ پروڻ ٿيو آ،
ساريندي سنگهار الا،
قسمت آندي آهيان.
**
[b]5.
[/b]
سوز سمورو آ سور،
دل ٿي چِڪنا چُور،
نيڻن مان پيو نيرُ وَهي.
ڪاڪ محل مان ڪير بچيو آ،
موٽيو ڪوبه نه مُور،
نيڻن مان پيو نيرُ وَهي.
ڪيڏا ڪونڌر ڪاڪ ڪهايا،
آهي ڪجهه ته ضرور،
نيڻن مان پيو نيرُ وَهي.
سج لَڪين جنھن ويل لَڙي ٿو،
تيئن تيئن تنھنجو پُور،
نيڻن مان پيو نيرُ وَهي.
**
[b]6.
[/b]
جاڳ اٿي تون جوڌا جُنگ،
تار کي جوڙي ساز وڄاءِ.
اڌمن ۽ احساسن ۾،
ڏات هڻي ٿي ڏنگ،
تار کي جوڙي ساز وڄاءِ.
جهر جهنگ ۾ پڙلاءِ ٿي ويندو،
جڏهن وڄندو چنگ،
تار کي جوڙي ساز وڄاءِ.
سانت کي چيري رات کي ڪڍبو،
ڍرڪي پوندو ڍنگ،
تار کي جوڙي ساز وڄاءِ.
موٽي ايندا ماڳ تي هنجڙا،
رهندو ڪونه ڪو ڪنگ،
تار کي جوڙي ساز وڄاءِ.
سڏڪا سڏڪا، آهون دانھون،
نيٺ لائينديون رنگ،
تار کي جوڙي ساز وڄاءِ.