غزل
[/b]
گردش ۾ سڀني ستارن لٽيو آ،
طلسم جي ڍارن ۽ ڦارن لٽيو آ.
رکي آسَ دل ۾ بھارن جي آيس،
مگر بيوفا ٿي بھارن لٽيو آ.
مقدر کان ڪائي شڪايت نه آهي،
اميدن جي مونکي سھارن لٽيو آ.
سِيرُن ڪُنَن کان به آيس چڙهي پر،
ڪنارن تي پھتس ڪنارن لٽيو آ.
ترهي تي پنھنجي وڃي پار پڄبو،
اوهان جي دُنگين ۽ ڪٽارين لٽيو آ.
مرجهائي مکڙيون نه مالهي رنجايو،
گل کي ته گل جي ئي خارن لٽيو آ.
جفا ٿي نه سگهندي، وفا ٿئي نه جيسين،
اسان کي اسان جي وفائن لٽيو آ.
ٿڌيءَ ڇانوَ جي آ رڳو طلب جن کي،
انھن کي اتر جي هوائن لٽيو آ.
پري پنڌ ”سرور“ سفر ڀي اڻانگو،
همسفر کي به ڪارين گهٽائن لٽيو آ.
***
[b]2.
[/b]
تنھنجي در تي صنم سھڻا گهڻا سائل اچن ٿا پيا،
ڏين پيا دل جو نذرانو، ٿيا گهائل وڃن ٿا پيا.
وڃڻ منھنجو به ٿيو هڪ ڏينھن مئخاني محبت ۾،
چيم دل کي ڀڄي وڃ، تون هِتي قاتل ڪُھن ٿا پيا!؟
پڇيو محفل منجهان هڪڙي، پيارا تون پتنگ آهين؟
چيم تنھن کي پتنگ ناهيان، پتنگ ڪيئي پچن ٿا پيا.
وڄي پيو چنگ چارڻ جو ڪَٺي راڄن جا راجائون،
ڏين پيا ساز تي سرڙو، ڪيئي ڪونڌر ڪُسن ٿا پيا.
***
[b]3.
[/b]
دل ۾ آ تصوير تنھنجي، منھن لڪائي ڇا ڪندين!
مان ته تنھنجي دل ۾ آهيان هٿ ڇڏائي ڇا ڪندين!
تنھنجي منھنجي پيار جو چوٻول ٿي ويو جا بجا،
ڳالهه هر جاءِ وئي هُلي، هڪ تون نٽائي ڇا ڪندين!
تير نظرن جا لڳا، گهائل ٻئي ٿيا آهيون،
ڪونه ڇٽندا ڦَٽَ اِهي، حيلا هلائي ڇا ڪندين!
تون به هڪ، مان به هڪ ۽ دل به هڪ مونکي ڏنئي،
ٻئي ڪنھين سان ٻيءَ دل سان دل لڳائي ڇا ڪندين!
عشق جي آتش ڏسي گهٻرائجي ويا سمنڊ ڀي،
تون به ان ۾ هڪ ٻه ڪاٺيءَ کي دکائي ڇا ڪندين!
***
[b]4.
[/b]
آئي مـُند موٽي، مِٺا تون وري آ،
اسان دل جي تو لاءِ کولي دري آ.
وجهي وات هرگز نه ٻئي وڻ جي ٽارين،
چندن وَڻُ چکي دل ٿي جنھن جي چري آ.
سويرن سڏيو آ، پڙاڏو ٿيو آ،
چارڻ چنگ چوريو وڳي بانسري آ.
سِيرُن کي چيري به ساهڙ سان ملبو،
گهڙو جي ڀڳو، ته به هٿن تي تري آ.
اوهان ڀل بھارن جي خوشبوءِ ماڻيو،
اسان جي خزان جي به موسم ڦِري آ.
***
[b]5.
[/b]
سونھن ڪڍي سنگ پئي نِسري آ،
چاهت جي هت چڻنگ ٻري آ.
هٿ پرينءَ جا ايئن لڳا ڄڻ،
ٿر ۾ جيئن ڪا رات ٺري آ.
ذلف ڳلن تي ڪِري پيا ايئن،
چنڊ مٿان ڄڻ ڪا ڪڪري آ.
ڪير نه ڪندو تنھنجي آجيان،
دل جي هر ڪنھن کولي دري آ.
سوز تنھنجي ۾ سانول سائين،
ڪھڙي دل آ جا نه جُهري آ.
سِرَ جو سانگ به ڪونه ڪو ڪن ٿا،
خلق ڏسو ير، ڪيڏي کري آ!
ڪيڏا ڪِيس ٿين پيا يارو،
پوءِ به ڪنھن جي ڪين سَري آ.
***
[b]6.
[/b]
[b]واقعاتي غزل
[/b]
هِي مجبور ماڻهو لڏيندا وڃن ٿا،
جهانگي جُوءِ پنھنجي ڇڏيندا وڃن ٿا.
پوتيءَ ۽ پڳ جي رهي ڪونه لـَڄَ ڪا،
عُمرن جا آزار وڌندا وڃن ٿا.
رهيو ڪونه اهڙو، لٽيو جو نه هوندو،
ٿيا مارن مان مارا لُٽيندا وڃن ٿا.
پنھنجن کي پنھنجا هڻن روز ڌاڙا،
ڌڻي ديس کان دور ٿيندا وڃن ٿا.
اکيون رت روئن، دل پريشان آهي،
اباڻا جو ڪکڙا پٽيندا وڃن ٿا.
وٿاڻن ۾ وڳ ۽ نه جهوڪن ۾ جهڻڪون،
مانجهي ماڳ پنھنجا مٽيندا وڃن ٿا.
مرڪون نه مُکَ تي رڳو لڙڪ لارون،
ڳوڙهن ساڻ جهوليون ڀريندا وڃن ٿا.
***
[b]7.
[/b]
عمر جيٽ جمبوءَ جيان وڌندي وئي،
مگر زندگي ٽِڪَ ڏئي بيھي رهي.
جيئرن مـُردن سان محبت ڪئي سين،
رُسي وئي اسان کان تڏهن زندگي.
جيون ۾ جڏهين ڪو سنگ ٿو ڪِري،
ته ساگر ۾ پيدا ٿئي لھر ٿي.
محبت جي لائق بس هڪ چيز آ،
ٿئي ٿو جڏهن صاف شيشو شعوري.
منزل جي وک وک تي مارِي مليا،
ڪٿي ڄار اڏيل ڪٿي ڪوڙِڪي.
جهروڪن مان جهاتي جو پائي ڏٺم،
ته ويران دل جي لڳي هر ڪـَلي.
گهڙي هئي اسان جي ٻڌل ٻانهن ۾،
مگر پاڻ کي هٿ نه آئي گهڙي.
***
[b]8.
[/b]
ڪوبه نه ڪنھن جي دل دهلائي،
جيون سارو سڏڪا آهي.
سانت، سناٽو، گُهٽَ ۽ ٻُوسٽ،
ڪو ته ڏسي يـَرَ اک وڌائي.
ويرانين ۾ تارون جوڙي،
ويٺو آ ڪو آس لڳائي.
راهه م رهزن لک لٽيرا،
رهبر بڻجي ڪو ته بچائي.
جاڏهون ڪاڏهون گگهه انڌارو،
آهي ڪو جو ديپ جلائي؟
***
[b] 9.
[/b]
جنھن سَيرَ سان ساجن اچي تنھن راهه کي چمندا هلو.
هر گهٽيءَ ۽ هر ڳليءَ ۾ گل وڇائيندا هلو.
ڏينھن ڏاڍو آ تتل نازڪ بدن آ نازنين،
بادلو وارو ڪيو، ڇانوَ ڪيو وسندا هلو.
چنڊ تارن کان تکو آ تاب دلبر جو تمام،
چوڏهيون چانڊوڪيون ۽ چيٽ سڀ نمندا هلو.
هُو ته خود آهي سخي، تحفو ڏيون ڪھڙو ڏيون،
هُن کي آ دل جي ضرورت، بس دليون ڏيندا هلو.
حسن جي سرڪار جو مھراڻ آهي موج ۾،
پيار جا پياسا اچو، ڪا اُڃَ اُجهائيندا هلو.
ٻوليون ڪيو، لاتيون لنؤ، اڄ پـَرَ کولي پرواز جا،
مرحبا اي مرحبا جا گيت ڳائيندا هلو.
***
[b]10.
[/b]
تنھنجي اکين ۾ اها لالاڻ آ،
ايئن لڳو ڄڻ شفق جي ڳاڙهاڻ آ.
چنڊ جو چھرو پيو هرڪو مڃي،
مون چيو ان ۾ تنھنجي چانڊاڻ آ.
رابيل تو ۾ سا سڳنڌ آئي ڪٿان!
جا صنم جي سونھن ۾ سرهاڻ آ.
سونھن جي سنگيت تي سُرَ ٿا سجن،
گيت، وائي ۽ غزل تو ڪاڻ آ.
***
[b]11.
[/b]
پيار ته ناهي هَٽَ جو سودو،
جنھن کي خريدي ماڻهو هرڪو.
پيار ڪري ٿا ڏين ڍنڍورا،
ڪانوَن جيان ڪَنِ ڪوڪو ڪوڪو.
عاشق ناهن لوٽا چئبا،
پيار ڪري ڪَنِ ڊويو ڊويو.
هر ڪنھن وس جي ڳالهه نه آهي،
منزل ماڻي ڪوڪو ڪو ڪو.
پيا رجي سرحد ڪابه نه آهي،
ريتن جا دنگ ڪين مڃي ٿو.
پيار جي دنيا پياري دنيا،
باقي دنيا ڌوڪو ڌوڪو.
سولو ايڏو پيار به ناهي،
جيئن ڏئي ٿو هوڪو هوڪو.
***
[b]12.
[/b]
جيون ۾ جي جوت جلي ٿي،
تڏهن دل دل ساڻ ملي ٿي.
جنھن جنھن مکڙيءَ ماڪَ پوي ٿي،
سا سا مکڙي خوب کِل ٿي.
ننڍڙي دل آ درد دنيا جو،
پوءِ به نه ڪنھن سان سور سَلي ٿي.
اڌمو ڏئي ٿي آس اٿي پئي،
ڏکڻ جي ڪا هير گُهلي ٿي.
دل جو حاڪم پنھنجو آهي،
دنيا حاڪم ڪانه هلي ٿي.
اميدن جون ٽٽل تارون،
ميڙي پاڻ کي آٿت ڏئي ٿي.
ڏاڍي ارڏي آهي يارو،
منٿ به ڪنھن جي ڪانه مڃي ٿي.
***
[b]13.
[/b]
مشڪل سان اهڙو ڪو هوندو بچيل،
چيو جنھن نه هوندو ڪو تنھنجو غزل.
مٿان تار جي سِرُ ٿو گهوري ڇڏي،
ڏسو عشق ڪيڏو نه آهي اَجهَلُ!
سُجهي ڪونه سينو ڪو اهڙو ڪٿي،
جنھن ۾ تير تنھنجو نه هوندو لڳل.
ڪرين ڪِيسَ پوءِ ڀي پيا دلبر چون،
اهڙي رمز تو ۾ ڪا آهي رکيل.
لڳي ڪين هن کي ڪا آلودگي،
جيڪو من ۾ موجود آ تاج محل.
اِهو سوزُ سُرندو وڄائي سو ڄاڻي،
اُها تار دل ۾ جي هوندي لڳل.
***
[b]14.
[/b]
پيار پلجڻ جو نه آ، پلبو نه آ،
اڻ جهليو آهي صفا جهلبو نه آ.
ڀل پيا دل جي اندر دوڌا دکن،
لوڪ سان کِلجي مگر روئبو نه آ.
عشق جو چانگو چري آيو چندن،
سَوَ زنجيرن منجهه ڀي رڪبو نه آ.
عشق ٿو چوٽيءَ چڙهي واڪا ڪري،
پيار جي هيبت پسي هٽبو نه آ.
ڪورڪي سک ڪار، اي ناشاد دل!
نينھن جو ناتو رکي ڇنبو نه آ.
***
[b]15.
[/b]
ڏکي ڏونگر ۾ ڏري ٿي پئي،
ڪوهيارو ڪوهيارو ڪري ٿي پئي.
نه وسندي نه واهر، رڳو رُڃَ ريھون،
تتي ٽاڪَ واري ٻَري ٿي پئي.
پنھل پاسڙي کان وڃائي جو ويٺي،
انھيءَ مامري ۾ مري ٿي پئي.
لڳي جن کي لوري ڪنديون پنڌ سيئي،
جيڏيون جان منھنجي جُهري ٿي پئي.
سَري ڪين ”سرور“ سواءِ هوت هاڻي،
اوهان جي ته سرتيون سَري ٿي پئي.