مان پاڳل آهيان
مونکي هيءَ دنيا نه ڳاڙهي نه ڪاري نظر اچي ٿي. بلڪ روشنيءَ جيان صاف ۽ شفاف آهي، جيڪا ”پاپ ۽ ثواب“، ”مان ۽ تون“، ”تنھنجو ۽ منھنجو“، ”سٺي ۽ خراب“ کان مبرا آهي. اتي زندگي فطرت جو حسين تحفو محسوس ٿئي ٿي. جنھن کي جتي ڪوبه ٻنڌڻ ۽ ڪوٽ ڪونهي، جتي زندگي ڪنھن به رسمن، رواجن، ريتن، غيرفطري قاعدن ۽ هٿرادو معيارن جي ڄار ۾ ڦاٿل ۽ ڦٿڪندڙ ناهي. جتي خوف ۽ لالچ، غم ۽ خوشيءَ جي حالت نه آهي. جڏهن هيٺ لھان ٿو ۽ اها ڳالهه ماڻهن کي ٻڌايان ٿو. انھن مروج تصورن ۽ مفروضن جو انڪار ڪيان ٿو ته سڀني طرفن کان اديبن ۽ دانشورن، سياسي ۽ سماجي ورڪرن، عالمن، شاعرن، ڏاهن ۽ تاريخدانن کان مون مٿان پٿرن جو وسڪارو ٿي وڃي ٿو. چون ٿا، ”پاڳل ٿي ويو آهي، واڦڻ لڳو آهي.“ مان زخمي بڻجي اڪيلو ٿي وڃان ٿو. پر پوءِ به ڏاڍو مطمئن آهيان. ڇاڪاڻ ته ڪنھن ٽيڪ کانسواءِ مان مضبوط پيرن تي بيٺو آهيان. ۽ هُو ڏسان ٿو ته پيڙبا ۽ پٽبا رهن ٿا. هوا جي جهوٽن تي گھلبا ۽ رهڙبا رهن ٿا. جن ۾ نه وزن آهي ۽ نه تحرڪ.