اربعا خطا 3
چيو مانس ته، ”يار پنجن سالن کان پوءِ توکي ساڳيو شوق اچي جاڳيو آهي؟“
ياد رهي ته پنج سال پهرين پيراڻو اليڪشن ۾ بيهڻ جو ارادو ڪري جڏهن ووٽر لسٽ وٺي آيو ته حيران بلڪ صفا پريشان ٿي ويو جو ووٽر لسٽ ۾ سندس نالي جو سيريل نمبر 420 هو! اهو ڏسي پيراڻي ويچاري اليڪشن لڙڻ جو ارادو ئي ترڪ ڪري ڇڏيو ۽ چيائين، ”ادا، مخالف اميدوار ۽ سندس ورڪرن کي منهنجي خلاف پروپيگنڊا جو موقعو ملي ويندو ۽ هو مون کي ’چار سئو ويهه، چار سئو ويهه‘ چئي چيڙائيندا ۽ ووٽرن کي چوندا ته جنهن جو نمبر 420 آهي، تنهن مان چڱائيءَ جي ڪهڙي ٿا اميد رکو وغيره! تنهن ڪري چونڊن ۾ حصو ئي ڪونه ٿو وٺان! “
”پيراڻا ڀائو! ڀلا سيريل نمبر جو ڇا ٿيندو ؟“ مون کانئس پڇيو.
چيائين، ”چريو ڪونه آهيان، ووٽر لسٽ ۾ پنهنجي نالي جو سيريل نمبر درست ڪرائي آيو آهيان، هاڻي ڏسان ته منهنجي خلاف ڪير ٿو ڪهڙي پروپيگنڊا ڪري؟“
”اهو ته ڏاڍو چڱو ڪيئي! پر پيراڻا سائين ماڻهو به ڏاڍا ڏاها ٿي ويا آهن، ڀلا توکي ووٽ ڏيندا؟“
چيائين، ”ڇو نه ڏيندا! مون سدائين سندن ڪم ڪيا آهن! مرڻي، پرڻي ۽ هر موقعي مهل تي هردم حاضر رهيو آهيان ۽ انهي کان سواءِ تڪ جا مشهور سماجي ورڪر توڏل توائي، عاشق فلمي ۽ ولو وڊيو وارو به ته مون سان گڏ آهن ۽ مون کي پڪ آهي ته ماڻهو منهنجو قدر ڪندا! ڇو جو کين منهنجي سچائي، ايمانداري، ديانتداري ۽ شرافت جي خاطري آهي! تنهن ڪري پاڙي وارا منهنجو ضرور قدر ڪندا ۽ ووٽ ڏيندا! آئون کٽي ايندس ۽ هن ڀيري منهنجي چيئرمين ٿيڻ جي به وڏي چانس آهي.“
مون چيو، ”پيراڻا! يار ڏاڍو ڪو بادشاھه ماڻهو آهين. هن زماني ۾ قدر جي ٿو ڳالهه ڪرين! ٻيلي ڪير ٿو ڪنهن جو قدر ڪري ۽ ڪير ٿو ڪنهن جا ٿورا ڳائي! تنهنجي قدرداني واري ڳالهه تي مون کي ننڍپڻ جو ٻڌل هڪ قصو ياد اچي ويو آهي، جيڪو تون به ٻڌ- هڪڙو همراھه گڏھه تي چڙهيو وڃي رهيو هو ته واٽ تي هڪڙو سهڻو ۽ چمڪدار مڻيون لڌائين. سو ڌاڳي ۾ پوئي گڏھه جي ڳچيءَ ۾ ٻڌي ڇڏيائين ۽ ائين ڪيترا ڏينهن گذري ويا، هڪ ڏينهن ڪنهن شهر مان لانگهائو ٿي رهيو هو ته ڪنهن جوهر شناس جوهريءَ جي نظر وڃي گڏھه جي ڳچيءَ ۾ پيل هيري تي پئي. تنهن هن کي سڏ ڪري چيو ته ڀائو گڏھه جي ڳچيءَ وارو موتي وڪڻين ته ڏھه رپيا ڏيندوسانءِ.
گڏھه واري غريب ڏٺو ته هن ننڍڙي لڌل مڻئين جا ڏھه رپيا ٿا ملن، تنهن جهٽ گڏھه جي ڳچيءَ مان مڻيون لاهي جوهريءَ کي ڏنو ۽ ڏھه رپيا وٺي روانو ٿي ويو.
جوهريءَ، موتيءَ کي ڌوئي صاف ڪري شيشي جي خوبصورت شوڪيس (ڪٻٽ) ۾ دوڪان تي کڻي رکيو ته رکڻ سان هڪدم هيرو ٽُٽي ٽُڪر ٿي پيو! جوهري، اِها صورتحال ڏسي حيران ۽ پريشان ته ٿيو پر پشيمان به ٿيڻ لڳو ۽ ذري گهٽ خفقان ٿيڻ وارو هوس ته اوچتو خيال آيس ته ڇو نه ڪنهن ڏاهي کان پڇان ته هي ڇا ٿي ويو؟
سو شهر جي ڪنهن عقلمند شخص وٽ سڄي ماجرا بيان ڪيائين ته سائين مڻيون گڏھه جي ڳچيءَ ۾ بي عزتي برداشت ڪري به آرام سان پيو رهيو ۽ جڏهن مون کيس مانَ مرتبي واري موزون جاءِ تي رکيو ته ڦاٽي ڦاڪون ٿي پيو سو ڇو؟
عقلمند انسان چيس، اي چريا چرٻٽ! گڏھه وارو ته هيري جي اصليت، حيثيت ۽ قيمت کان واقف ڪونه هو، تنهن ڪري ان تي ڪهڙي ميار! پر تو ڄاڻين سڃاڻين به سندس قدر ڪونه ڪيو ۽ قيمت فقط ڏھه رپيا لڳائي، جيڪا بيقدري برداشت نه ڪري، هيرو ڦاٽي ڦاڪون ٿي پيو.
سو پيراڻا ڀائو، تنهنجي مرضي آهي! ڀلي شوق پورو ڪر، منهنجي دعا آهي ته کٽي اچين خير سان، پر ائين نه ٿئي جو متان تنهنجو به هيري وارو حال ٿئي؟“
[ڇپيل: روزانه هلال پاڪستان 1 جنوري 1992ع]