ڪميون رواج
ڪير آهيو، ڪاڏي ٿا وڃو، پنهنجو سڃاڻپ ڪارڊ ڏيکاريو؟
ان کان اڳ جو تيرٿ جواب ڏئي، فيروز پنهنجو ڪارڊ ڏيکاريو.
“اسين صحافي آهيون، اگهم ڪوٽ ٿا وڃون.”
سپاهي، ڪارڊ کي اڳيان پويان ڪري ڏٺو. هڪ هڪ ڪري سڀني تي نظر وڌي.
هو فيروز جو ڪارڊ کڻي، گاڏي ۾ ويٺل ميجر وٽ ويو، هن کي ڪارڊ ڏنائين، هن سان ڪجهه گفتگو ڪيائين.
ميجر،گاڏي مان لهي هنن ڏانهن وڌي آيو. هي ڪو 45 سالن جو فوجي لڳو ٿي. هنجي ڏاڙهي ۽ مڇن کي اهڙو گهرو ڪارو خضاب ٿيل هو، جنهن جا نشان هن جي مٿي ۽ چهري جي ڳلن تي به لڳل هئا. هن خضاب برش سان نه، پر ڄڻ هٿن سان ڪيو هو. مڇون ڪينچي سان ڪٽيل هئڻ باوجود سڌائي ۾ نه هئس. اچڻ سان هن سڀني کي گاڏي کان هيٺ لهڻ جو چيو.
سنگهار، تيرٿ ڏانهن ڏٺو ۽ خاموشي سان گاڏي کان ٻاهر لهي آيا.
سپاهي، گاڏي جي تلاشي ورتي، سڀني شين کي کولي، جانچي ڏٺو.
فيروز جو ڪارڊ اڃان ميجر جي هٿ ۾ هو .
گاڏي جي تلاشي مڪمل ٿيڻ کانپوءِ ، ميجر سڌو فيروز وٽ آيو.
فيروز سان مخاطب ٿيندي، چيو، ڪيڏانهن ٿا وڃو؟
“ اگهم ڪوٽ” فيروز وراڻيو،”
“توهان پنهنجو اين آءِ سي ڪارڊ ڏيو” آفيسر بي رخائي مان چيو.
هي ڪارڊ ڪافي ناهي؟ فيروز وراڻيو.
“اسان کي انٽري ڪرڻي آهي، توهانجو اين،آءِ، سي گهرجي”
فيروز پنهنجو اين، آءِ، سي ڏنو ، سڀني پنهنجا ڪارڊ ڏنا.
“انٽري ته بارڊر تي ٿيندي آهي؟ فيروز، آفيسر کان پڇيو،
“ها ائين آهي” ميجر وراڻيو، پر هاڻ هن علائقي جي، هر ايندڙ ويندڙ ماڻهو جي انٽري ٿئي ٿي.
انجو ڪو خاص سبب؟ فيروز ميجر کان معلوم ڪيو.
ميجر، سنجيده ٿيندي، فيروز ڏانهن ڏٺو. جنهن جي چهري تي اهڙا گهنج نمودار ٿيا، جيڪي عام طور تي ڪنهن وڏيري يا سردار جي ڳالهائڻ وقت، نفرت ۽ ڪاوڙ مان اڀرندا آهن. گهرا ۽ نفرت آميز.
ميجر، بي چيني مان وراڻيو، بلڪه هن جي ڳالهائڻ مان ائين محسوس ٿيو ته هي اها ڳالهه چوڻ لاءِ واجهائي رهيو هو، جنهن کي چوڻ کانپوءِ، هُن کي راحت ملڻي هئي. هُن چيو، “اهڙو ماڻهو جيئرو ڇو آهي،جيڪو پاڪ سرزمين تي دهرين وارو نظام قائم ڪرڻ جي جرئت ڪري ٿو”
فيروز ، ميجر جي ڳالهه سمجهي نه سگهيو.
سپاهي، سڀني کي اين، آءِ، سي ڪارڊ واپس ڪيا.
سپاهي هنن کي چيو توهان وڃين سگهو ٿا.
فيروز ، پنهنجو ڪارڊ وٺڻ لاءِ ميجر ڏانهن ويو، هنجي تلخ لهجي کانپوءِ هنجي نرڙ جا گهنج وڌيڪ اڀا ٿي ويا هئا.
فيروز، اُن جي ڀر ۾ بيهي هن کان ڪارڊ ورتو، ٻه قدم اڳتي وڃين، هن ڪنڌ ورائي فوجي آفيسر کان پڇيو. توهان ڪنهن جي ٿا ڳالهه ڪيو؟ فوجي آفيسر، بي رخي مان پهرين پنهنجن اکين ۾ نفرت کي ڀريو. مٿي آسمان ڏانهن نظر وڌي، ڄڻ ڪنهن طوفان کي ايندو ڏسي رهيو هجي. هنجي چهري جو رنگ خضاب جي رنگ سان ملي هڪ جهڙو ٿي ويو هو.فيروز هنجي جواب جو انتظار ڪري رهيو هو.اُن کان وڌيڪ ڪجهه به ڳالهائڻ نه ٿيو، هُن صرف ايترو چيو.”صوفي مهتاب، کو تو هم ديکهه لينگي” تيرٿ، گاڏي اسٽارٽ ڪئي، چئني دوستن جو سفر وري شروع ٿئي ٿو.