(1) جيلي فش پنهنجا هڏا ڪيئن وڃايا
سامونڊي سڄي مخلوق هڪ هنڌ اچي گڏ ٿي ته ان ڳالهه جو فيصلو ڪيو وڃي ته ڪير اهو ڪم ڪندو يعني ڀولڙي جو جيرو ڪير آڻيندو. هنن ان ڪم لاءِ ڪُڻا ڪڍيا جنهن ۾ جيلي فش مڇيءَ جو نالو نڪتو، ان وقت تائين جيلي مڇيءَ جي جسم ۾ هڏا هئا.
جيلي فش جو نالو اچڻ تي هوءَ ڏاڍو خوش ٿي ته اهو ڪم ڪرڻ تي سامونڊي ديوتا بيحد خوش ٿيندو ۽ هن جا ٿورا مڃيندو. هوءَ ڀولڙي جي ڳولا ۾ هيڏانهن هوڏانهن ترندي رهي. هڪ ٻيٽ کان ٻي ٻيٽ تائين هوءَ ڀولڙن کي ڳوليندي رهي ته جيئن ڪنهن هڪ کي ڦاسائي ان جو جيرو ڪڍيو وڃي. ان ڳولا ۾ هن کي ڪيترائي ڏينهن گذري ويا. آخر هڪ ڏينهن هن جي خوشيءَ جي حد نه رهي جڏهن هن هڪ ننڍڙي ٻيٽ تي هڪ ڀولڙي کي ٽپا ۽ بازوليون پائيندو ڏٺو.
”ڇا تون اسان جي سامونڊي ديوتا جو خوبصورت محل ڏسڻ چاهيندين؟“ جيلي فِش هن ڀولڙي کان پڇيو.
”اهو ڪيترو سهڻو آهي؟“ ڀولڙي سوال ڪيو جنهن جي جواب ۾ جيلي فش ٻڌايس ”هن محل جهڙي دنيا ۾ ٻي ڪا سهڻي جاءِ ناهي. اهو سونن ۽ چانديءَ جي ورقن جو ٺهيل آهي. اتي توکي جيڪي وڻي اهو کائي پي سگهين ٿو.... ميوا، مٺايون، شراب، شربت ماکيون.... جيترو وڻي اوترو کائي پي سگهين ٿو“.
”اوه! اها ته واهه جي ڳالهه ٿي ڪرين. چڱو، آئون توسان ضرور هلندس“. ڀولڙي چيو.
ڀولڙي جي راضي ٿيڻ تي جيلي فش ڀولڙي کي پنهنجي مٿان وهاريو ۽ محل ڏي رواني ٿي. هوءَ دل ئي دل ۾ ڏاڍي خوش ٿي. اڌ کن رستو ٽپڻ بعد جيلي فش خوشيءَ مان ڀولڙي کي چيو: ”سچ جي پڇين ته آئون توکي پنهنجي شهزاديءَ جي علاج لاءِ وٺي پئي وڃان. هوءَ سخت بيمار آهي ۽ ڊاڪٽرن جو چوڻ اهو آهي ته هن جي مرض جو علاج فقط ڀولڙي جو جيرو آهي. ڀولڙي جو تازو جيرو کائڻ سان هوءَ بلڪل چاق چڱي ڀلي ٿي پوندي“.
”تازو جيرو؟“ ڀولڙو اهو ٻڌي بيهوش ٿيڻ تي هو پر هن وڏي مشڪل سان پاڻ سنڀالي ورتو ۽ پر سڪون هجڻ جو نمونو پيش ڪندي جيلي فش کي چيو: ”اها ته مون لاءِ عزت جي ڳالهه آهي پر منهنجي پياري جيلي فش! تو مون کي پهرين ڇو نه ٻڌايو. آئون ته ان کي وڻ تي ٽنگي آيو آهيان“.
”اهو تو ڇا ڪيو؟“ جيلي فش حيرت مان چيو.
”دراصل اڄ آئون ايڏو ڊوڙيس ڊڪيس جو منهنجو جيرو پگهر ۾ شل ٿي ويو سو ان کي پنهنجي جسم مان ڪڍي کار صابڻ ۾ ڌوئي وڻ جي ٽاريءَ تي سڪائڻ لاءِ رکي آيو آهيان. هاڻ هينئن ڪر جو موٽ ته موٽون ۽ منٽن ۾ اهو کڻي پوءِ تنهنجي ديوتا جو محل به هلي ڏسون“.
بيوقوف جيلي فش ڀولڙي جي ڳالهه تي وسهجي وئي ۽ دل ۾ سوچڻ لڳي ته ”ڀولڙو ڳالهه ته صحيح ٿو ڪري جو جنهن شيءِ لاءِ آئون ڀولڙي کي وٺيو پئي وڃان اها نه هوندي ته مون کي انعام بدران موچڙائي پوندا“. اهو سوچي جيلي فش پٺيان مڙي ۽ ڀولڙي جي ٻيٽ جو رخ ڪيو.
ڪناري تي پهچڻ تي ڀولڙي جيلي فِش کي چيو ته ”تون هاڻ ٿوري دير ترس ته آئون پنهنجو جيرو کڻي اچان“.
ڪجهه منٽن بعد ڀولڙو جيلي فش وٽ موٽي آيو ۽ اچي ٻانهن کان جهليائينس ته متان ڀڄي نه وڃي. سامهون ڀولڙن جا ميڙ ڊوڙندا آيا ۽ جيلي فِش کي ڇڪي زمين تي آندو ۽ کيس موچڙن سان ورائي ويا. جيلي فِش کي ماري ماري هن جا هڏ گڏ ڀڃي رکيائونس. جيلي فِش سور کان رڙيون ڪندي سمنڊ ڏي رخ ڪيو ۽ اچي سامونڊي ديوتا جي محل کان نڪتي. محل ۾ موجود سامونڊي جانورن جيلي فش جي ڳالهه ٻڌي هن سان همدردي ڪرڻ بدران هن جي بيوقوفيءَ تي ناراض ٿي ويا ۽ سندس باقي هڏا به ڀڃي رکيا. سامونڊي ديوتا جيلي فِش مان خوش ٿيڻ بدران هن تي سخت ناراض ٿي هن کي حڪم ڏنو ته اڄ ڏينهن کان پوءِ خبردار جو اسان جي محل ۾ آئي آهين. تون هاڻ هميشه سمنڊ جي تري تي لڙهندي رهه“. اهو ڏينهن ۽ اڄ جو ڏينهن جيلي فِش سمنڊ جي مٿان ۽ ڪناري وٽ ترندي رهي ٿي ۽ هوءَ هڏن بنا آهي.
***