ٻاراڻو ادب

جل پريءَ جي اڳڪٿي

هي ڪتاب ٻارڙن ۽ وڏڙن لاءِ جاپاني ڪهاڻين جي سنڌي ترجمي تي مشتمل آهي جنهن جو سنڌيڪار ناميارو سفرناما نگار الطاف شيخ صاحب آهي.
”جل پريءَ جي اڳ ڪٿي“ ٻارن جي انهن ڪهاڻين جو مجموعو آهي جيڪي هيڪدو کان اوڪيناوا ٻيٽن تائين ۽ فڪو شيما کان ناگاساڪي تائين جپاني مائرون پنهنجن ٻارن کي ٻڌائين ٿيون.
  • 4.5/5.0
  • 4233
  • 912
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جل پريءَ جي اڳڪٿي

(23) اهوئي ته دانگو آهي

ڪنهن زماني جي ڳالهه آهي ته جپان جي هڪ جابلو ڳوٺ جو هڪ رهاڪو پنهنجي شهري دوست سان ملڻ ويو.
شهري دوست هن کي دانگو کارايو.
(دانگو ڀت جي گول بالن مان ٺاهبو آهي. ٽن رنگن جا ڀت جا بال ٺاهي ڪواب وانگر ڪاٺ جي سنهي تيلي ۾ وجهي ٽانڊن تي گرم ڪري مهمانن کي کارائبو آهي)
هن ڳوٺاڻي دوست کي هي ڏاڍا وڻيا ۽ هڪ ٻئي پويان ڪيترائي کائِي ويو.
پنهنجي شهري دوست سان ڪچهري ڪري اٿڻ مهل هن کان پڇيو ته هن کي ڇا چئبو آهي.
”هن جو نالو دانگو آهي“. شهري دوست ٻڌايو.
”دانگو! بس گهر پهچڻ سان زال کان پڇندس ته هن کي دانگو ٺاهڻ اچي ٿو ۽ هن کي ضرور ايندو ۽ چوندوسانس ته مون کي روز اهو ٺاهي کاراءِ“.
شهر جي ميزبان جي گهر مان نڪرڻ مهل هڪ دفعو هن موڳي ڳوٺاڻي ان شيءِ جو نالو وري پڇيو.
”دانگو“. شهري دوست ٻڌايس.
”بس هاڻ نه وسرندو. دانگو! دانگو!“ ڳوٺاڻي همراهه هڪ دفعو وري ورجايو ۽ پوءِ هر وک کڻڻ تي زور سان چوندو هليو.
”دانگو“.
”دانگو“.
”دانگو“.
ايتري ۾ هڪ هنڌ پاڻيءَ جو نالو آيو جنهن مٿان جهڙو ئي ٽپ ڏنائين ته ”دانگو“ چوڻ وسري ويس ۽ وات مان نڪرڻ لڳس ”دوڪو ئي شو“ ۽ هاڻ وک وک تي هو
دوڪو ئي شو
دوڪو ئي شو
دوڪو ئي شو چوڻ لڳو.
جڏهن گهر پهتو زال سان سڄي ڳالهه ڪري چيائينس ته مون کي دوڪو ئِي شو ٺاهي ڏي.
”اهڙي ته ڪا کاڌي جي شيءِ ناهي“ سندس زال چيو، ”مون کي ڪيئن خبر پوي ته تون ڪهڙي شيءِ کائي آيو آهين“.
”نالو ته اهڙو ئي ڪجهه هو مڙس چيس ۽ پوءِ صحيح نالو ياد ڪرڻ لاءِ هو ڌڪا هڻڻ لڳو:
يا تو ڪوسا.....
يا تو ڪوسي.....
اونتو ڪوسي....
پوئي تو ڪوشو.....
ائن ڪوراشو.....
زن تو ڪوسان.....
هن ڪيترائي لفظ ورجايا پر ڪو صحيح لفظ هجي ته هن جي زال کي به سمجهه ۾ اچي ته هي دانگو کائي آيو آهي ۽ سندس زال ڀت جا ٽي ڳوڙها ٺاهي کيس ڪاٺيءَ تي چاڙهي کڻي ڏئي.
زال کي ڳالهه سمجهه ۾ نه اچڻ تي همراهه کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ۽ زال کي ڀري کڻي مٿي ۾ لٺ هنئي. زال کي ڏينهن جا تارا نظر اچي ويا ۽ دماغ چڪرائجي ويس. ههڙي لٺ لڳڻ سان هن جي مٿي ۾ ڳوڙهو نڪري آيو ۽ هي ڇا! اهي ڳوڙهو بلڪل دانگو جهڙو لڳي رهيو هئو جنهن کي ڏسي همراهه جو وات پاڻي ٿي ويو ۽ زال کي رڙ ڪري چيائين.
”رن اهڙو ئي ته دانگو هو جيڪو دوست جي گهر کائي آيو آهيان“.
***