(2) جل پريءَ جي اڳڪٿي
هڪ رات دير سان جڏهن ڳوٺ جا سڀ ماڻهو ننڊ ۾ بيهوش هئا ته هڪ بيحد سريلي راڳ جو آواز هنن جي ڪنن تي پيو ۽ هو اٿي کڙا ٿيا. اهڙي طرح ڪجهه راتيون ته هنن کي سوچڻ ۾ لڳي ويون. ان دوران ڪجهه نوجوان سمنڊ جي ڪناري تي هن آواز جي ڳولا ۾ نڪتا پر هو ڪامياب نه ٿي سگھيا.
”ٿي سگهي ٿو ته ڪي جن ڀوت ڳائي رهيا هجن“. ڪنهن چيو. پر ٻين چيو: ”جن ڀوت ڪڏهن به سڄو راڳ نه ڳائيندا آهن. هو اڌ گابرو ڳائي ماٺ ٿي ويندا آهن“.
بهرحال ڳوٺاڻن کي ان بابت تمام گهڻو تجسس هو ته اهو ڪير آهي جو رات جو دير سان اهڙي سريلي ۽ ڏکويل آواز ۾ ڳائي ٿو.
اونهاري جي هڪ ڏينهن، هڪ پوڙهو مهاڻو پنهنجي ڄاريءَ ذريعي مڇيون ڦاسائي رهيو هو ته هن کي محسوس ٿيو ته هن جي ڄار بيحد ڳري ٿي پئي آهي ۽ هن اڪيلي کان اها ڇڪي نٿي ٿئي. ”آهي ڪو اوسي پاسي ۾ جيڪو مون کي ڄار ڇڪڻ ۾ مدد ڪري“. پوڙهو مهاڻو رڙيون ڪرڻ لڳو جنهن تي ڪجهه ڳوٺاڻا ڊوڙي آيا ۽ اچي هن پوڙهي کي ڄار ڇڪڻ ۾ مدد ڪئي.
سڀني کي حيرت ٿي جڏهن هنن ڏٺو ته ڄاريءَ ۾ ڪجهه عام مڇين سان گڏ هڪ عورت به آهي.
”هيءَ عجيب مخلوق آهي جنهن جو منهن ۽ ڇاتيون ته عورت جون آهن پر هيٺيون ڌڙ مڇيءَ جهڙو سڄو ڇلرن سان ڀريو پيو آهي“.
”ٿي سگهي ٿو هي ڪنهن مڇيءَ جو قسم هجي“. ڪنهن چيو. ان تي ٻين راءِ ڏني ته ٿي سگهي ٿو هيءَ ڪنهن مندر جي ديوي هجي! ان تي هڪ اهو به چيو ته هيءَ مڇي کڻي عورت سان ملي ٿي پر هن جو گوشت کائڻ ۾ پڪ مزيدار هوندو. اچو ته هن کي ماري هن جو گوشت کائون“.
اهو ٻڌي هيءَ عجيب قسم جي مڇي روئڻ لڳي.
”اڙي ڏسو ته سهي! هيءَ مڇي ته بلڪل انسانن وانگر روئي رهي آهي“. هڪ چيو. ان تي ٻي مڇيءَ کيس مخاطب ٿي پڇيو: ”تون آخر ڪهڙي شيءِ آهين جو روئي به سگهين ٿي ته ڳالهائي به سگهين ٿين؟“.
”آئون جل پري آهيان. مهرباني ڪري مون کي وڃڻ ڏيو. ان جي بدلي ۾ آئون توهان کي هڪ خوفناڪ سامونڊي راز ٻڌائيندس“. جل پريءَ چيو.
”اها حيرت جي ڳالهه آهي جو تون ان ئي ٻوليءَ ۾ ڳالهائي رهي آهين جنهن ۾ اسان ڳالهايون ٿا، ”پوڙهي مهاڻي جل پريءَ کي چيو، ”چڱو اسان توکي آزاد ڇڏي ڏيون ٿا ته تون ڀلي سمنڊ ڏي موٽي وڃ پر هاڻ اسان کي ان خوفناڪ راز بابت ٻڌاءِ جيئن اسان پنهنجو بچاءُ ڪري سگهون“.
”جي توهان ان راز بابت معلوم ڪرڻ ٿا چاهيو“، جل پريءَ چيو، ”ته سچ ڳالهه اها آهي ته عنقريب هڪ طاقتور سونامي هن ٻيٽ سان ٽڪرائڻ واري آهي جيڪا زمين تي موجود هر شيءِ کي لوڙهي ويندي. سمنڊ کان ايندڙ طوفاني ڇوليون هر ساهه واري کي ٻوڙي ڇڏينديون ۽ سڀ موت جي منهن ۾ هليا ويندا. دراصل ان جو اطلاع ڏيڻ لاءِ آئون ڳوٺاڻن وٽ اچي رهي هيس ته رستي تي آئون ڄاريءَ ۾ ڦاسي پيس. مون کي هن ڳوٺ جي ماڻهن سان همدردي آهي جو اهي تمام مهربان آهن. آئون توهان کي اها ئي صلاح ڏينديس ته توهان مٿي جابلو علائقن ڏي هليا وڃو جيئن طوفاني ڇوليون توهان کي نه ٻوڙين“.
ڳوٺاڻن جل پري کان موڪلايو ۽ هوءَ خوش ٿي، راڳ ڳائيندي اونهي سمنڊ ڏي رواني ٿي وئي.
”چئبو ته اهي مِٺا مٺا راڳ هن جل پريءَ آلاپيا ٿي ۽ حيرت جي ڳالهه آهي ته هڪ جل پري ايندڙ وقتن جي اڳ ڪٿي به ڪري سگهي ٿي. اچو ته هاڻ پنهنجو بچاءُ ڪريون ۽ ڪناري وارا هيٺيان پٽ ڇڏي مٿاهين جابلو علائقن تي ڪجهه ڏينهن لاءِ هلي رهون“. ڳوٺاڻن هڪ ٻئي سان خيالن جي ڏي وٺ ڪئي.
هن نوبارو ڳوٺ جي ماڻهن ڀر وارن ڪناري جي ڳوٺن جي ماڻهن سان به هن جل پريءَ جي اڳڪٿيءَ جي ڳالهه ڪئي پر انهن کي يقين نه آيو ۽ هو اتي رهي پيا جتي سندن گهر گهاٽ هئا. ۽ پوءِ واقعي ٿيو به ائين جو ٻئي ڏينهن دستور موجب جيڪا وير چڙهندي هئي اها اوتري ئي پئماني جي چڙهي ۽ ٻين ڳوٺن جا سمنڊ جي ڪناري تي سپون ۽ ڪوڏ گڏ ڪرڻ ويا. هوڏانهن نوبارو ڳوٺ جا ماڻهو لڏو پٽي جبلن ڏي هليا ويا. ان بعد ٽئي ڏينهن صبح کان سمنڊ جون ويرون هڪ طرف چڙهڻ لڳيون ته ٻئي طرف هوائن جي رفتار وڌي شام تائين طوفان جي شڪل اختيار ڪري ويون ۽ آڌي رات جو اهو طوفان ”سونامي“ بڻجي ويو يعني هو ا سان گڏ سمنڊ جي لهرن به ڪناري کي ٻوڙي رکيو. نوبارو ڳوٺ جا ماڻهو چئيو ان هجڻ ڪري اڳواٽ لڏي ويا ۽ بچي ويا باقي ڀر وارا ڳوٺ ماڻهن ۽ مال سان گڏ ٻڏي ويا. چون ٿا ته جپان ۾ ههڙو سامونڊي زلزلو ۽ سونامي اڄ کان پورا ٻه سئو سال اڳ آيو هو.
***