(34) حيرت انگيز رومال
”اهو ڳوٺ هتان کان ڪافي پري آهي ۽ توهان کي رستي تي ڪجھه کائڻ لاءِ به نه ملي سگھندو،“ سميڪو هن ٻائي کي ان بابت آگاهه ڪيو ۽ وڌيڪ چيو ته ”سائين هنن تازن تيار ٿيل بنن مان ڪجھه کڻي وڃو جيئن ٻن پهرن تي ڪجھه کائي سگھو“. ٻوڌي ٻائي سميڪو جا هن خيرات تي ٿورا مڃيا ۽ پنهنجي سفر کي اڳتي وڌايو. سميڪو کي ان ڳالهه جي سمڪ ئي نه پئي ته مالڪ جنگجوءَ جي ڌيءُ ”جُنڪو“ هن کي ڏسي رهي هئي، تنهن سميڪو کي چڙ مان چيو:
”توکي همٿ ڪيئن ٿي جو هڪ ڌارئين ماڻهوءَ کي گھر ۾ اندر اچڻ ڏنو؟ تون هينئر جو هينئر گھران نڪر ۽ ان ٻائي کان بن واپس وٺي اچ. آئون توکي جيئن چوان پئي ائين ڪر نه ته آئون پنهنجي پيءُ کي ٻڌائي توکي مار ڏيارينديس“.
غريب سُميڪو مار جي ڳالهه کان ڊڄي وئي ۽ نه چاهيندي به هوءَ ٻائي کي ڏنل خيرات واپس وٺڻ لاءِ ٻاهر نڪتي. ٿورو ئي اڳتي وئي ته هن کي پوڙهو ٻائو نظر اچي ويو، جيڪو ڏڪندڙ ٽنگن سان اڳتي وڃي رهيو هو.
پوڙهي ٻائي سُميڪو جي سڄي ڳالهه ٻڌي ڪنڌ ڌوڻيو ۽ پنهنجي گودڙيءَ مان بن ڪڍي سُميڪو جي هٿ تي رکيا. ”آئون سمجھي سگهان ٿو ته تنهنجي مالڪ جي ڌيءُ ڪيتري ڏنگي آهي“ هن چيو”پنهنجي مالڪڻ کي چئجانءِ ته آئيندي آئون هن جي علائقي ۾ ئي نه ايندس“.
سُميڪو کي ڳوڙها ڳاڙيندو ڏسي ٻائي چيس ته ”منهنجي ڌيءُ، تون ڏک نه ڪر. اچي هن منهنجي رومال سان پنهنجا ڳوڙها اگھه“.
سميڪو ٻائي جو چيو مڃي پنهنجون اکيون ۽ مُنهن هن جي ڏنل رومال سان اگھيو. ان بعد ان کي ويڙهي ٻائي کي موٽايو.
”نه اهو تون پاڻ وٽ رک“ ٻائي چيو ”هن رومال لاءِ چيو وڃي ٿو ته جيڪو به هن سان پنهنجو منهن اگھندو ان جي چوڌاري گڏ ٿيل ماڻهن کي هن جي اصل سونهن جي خبر پوندي. جيڪڏهن هن جي دل نرم ۽ خلوص واري آهي ته هن جو چهرو ٻين کي سهڻو ۽ چمڪندڙ نظر ايندو. هن رومال سان منهن اگھڻ واري جي اندر ۾ جي ڪينو ۽ بغض هوندو ته هن جو چهرو بدنما نظر ايندو“.
سُميڪو رومال ملڻ تي پوڙهي ٻائي جا ٿورا مڃيا... ۽ هوءَ اڃا ڪجھه وڌيڪ چوڻ واري هئي ته ٻائو هن جي نظرن اڳيا هڪدم گم ٿي ويو. هن سمجھيو ته ڪو خواب ڏسي رهي آهي پر هٿن ۾ رومال محسوس ڪري پاڻ کي حقيقت جي دنيا ۾ موجود سمجھيائين.
ايندڙ ڪجھه هفتا سُميڪو پنهنجي منهن جو پگھر ۽ اکين جا ڳوڙها اُن رومال سان اگھندي رهي. هن کي پنهنجي چهري ۾ ڪا به تبديلي نظر نه آئي پر جُنڪو ۽ گھر جي نوڪرن چاڪرن... سڀني اهو محسوس ڪيو ته سميڪو جي سونهن ۾ نمايان تبديلي ۽ ڪشش پيدا ٿي رهي آهي. هوءَ ڏسندي ئي ڏسندي هڪ ڳوٺاڻي نوڪرياڻيءَ بدران هڪ سهڻي نوجوان عورت لڳي رهي هئي.
گھر جي مالڪ جي ڌيءُ جُنڪو کي اها ڳالهه سمجھه ۾ نه آئي ته هڪ عام نوڪرياڻي ڇوڪري هڪدم شهزادي لڳي رهي آهي! هڪ رات جنڪو دريءَ جي پويان لڪي سُميڪو جي جاسوسي ڪئي ته هوءَ پنهنجي ڪمري ۾ ڇا ٿي ڪري. هن کي اهو ڏسي حيرت ٿي ته گهر جو ڪم پورو ڪري سُميڪو جيئن ئي رومال سان پنهنجي چهري تان پگھر اگھيو ته هوءَ پهرين کان به وڌيڪ سهڻي نظر اچڻ لڳي ۽ هاڻ جيئن ئي سميڪو پنهنجي ڪمري مان ٻاهر نڪتي ته جنڪو هڪدم اندر گھڙي سميڪو کان اهو رومال کسيو.
”چئبو ته سميڪو جي سونهن جو راز هي رومال آهي. هاڻي آئون به ڏسنديس ته هن جي استعمال سان آئون ڪيئن ٿي لڳان“ هن دل ئي دل ۾ خوشيءَ وچان ٻهڪندي سوچيو.
جُنڪو آهستي آهستي پنهنجو منهن رومال سان چڱيءَ طرح اگھيو ۽ هن کي اگھڻ دوران ئي پنهنجي منهن جي چمڙي جرڪندي محسوس ٿي، پر پوءِ جڏهن هن پنهنجي شڪل آرسيءَ ۾ ڏٺي ته خوف کان رڙ نڪري ويس. سهڻي ٿيڻ بدران هوءَ ماڳهين ڀوائتي ٿي پئي هئي.
هوڏانهن سُميڪو جي سونهن نه فقط عام نوجوانن کي پر هڪ شهزادي کي به هن مٿان اڪن ڇَڪن ڪري ڇڏيو. شهزادو پهرين ملاقات ۾ ئي هن جي حسن تي عاشق ٿي پيو. هنن جي شادي وڌي ڌام ڌوم سان ڪرائي وئي. شاديءَ بعد هو سُميڪو جي سٺي طبعيت ۽ سهڻي اخلاق جي ڪري هن سان پيار ڪرڻ لڳو. شاديءَ کانپوءِ سُميڪو مندر جي ٻائي کان دعائون وٺڻ وئي ۽ سندس ڏنل رومال کيس موٽائي ڏنو ته جيئن هو ڪنهن ٻي غريب ۽ ضرورتمند ڇوڪريءَ کي ڏئي سگھي.
***