(30) ٻن ڏيڏرن جو ڀر وارو شهر گهمڻ
ڳالهه ٿا ڪن ته ڪنهن زماني ۾ جپان ملڪ ۾ ٻه ڏيڏر رهيا ٿا. انهن مان هڪ اوساڪا شهر جي ڀرسان هڪ کڏ ۾ گهر ٺاهيو هو ته ٻئي ڪيوٽو شهر جي وچ مان لنگهندڙ هڪ نهرجي ڪناري تي آستانو بنايو هو.
ايڏي وڏي مفاصلي تي رهڻ ڪري هنن کي هڪ ٻي جي ڪا به خبر نه هئي ته هن جهڙو هڪ ڏيڏر ٻيو به رهي ٿو ۽ نه هنن ڪنهن کان ان بابت ٻڌو هو. ۽ پوءِ حيرت جي ڳالهه اها ته هڪ ئي وقت ٻنهي جي دلين ۾ خيال آيو ته هڪ ئي شهر ۾ رهي رهي ٿڪجي پيا آهيون ڇو نه ڀر واري شهر کي ڏسجي ته اهو ڪيئن آهي ۽ دنيا ۾ ڇا پيو وهي واپري. ڪيوٽو جي ڏيڏر پڪو پهه ڪري اوساڪا شهر گهمڻ لاءِ نڪتو جتي بندرگاهه آهي جتي شاهي محل آهي ۽ ٻيو گهڻو ڪي ڪجهه. ۽ اوساڪا وارو پنهنجي دل ۾ ڪيوٽو شهر گهمڻ جو شوق رکي پنهنجي کَڏ مان ٻاهر نڪتو. هو سالن کان ٻڌي رهيو هو ته ڪيوٽو شهر جپان جو آڳاٽو شهر آهي جتي سونو مندر آهي جتي جپان جا سڀ کان گهڻا باغ آهن.
هي ٻئي ڏيڏر هڪ ئي وقت پنهنجي گهرن کان نڪتا، هڪ اوساڪا ڏي ته ٻيو ڪيوٽو ڏي. ٻنهي شهرن جي وچ ۾ سڌو رستو هو. هيٺ مٿاهون ته قدم قدم تي هيون پر ٻنهي شهرن جي وچ ۾ هڪ اتاهون جبل به آيو ٿي. هنن جيڪو سوچيو هو ته سفر ۾ مزو ايندو ۽ گهمبو ڦربو وڃبو سو هي سفر اهڙو سولو ۽ آسان نه هو. آخر اڌ رستي تي جبل اچڻ ڪري هنن کي اهو پار ڪرڻ لاءِ جبل تي چڙهڻو پيو. جبل جي چوٽيءَ تي پهچڻ ۾ هنن کي ڪافي ٿڪاوٽ ۽ تڪليف ٿي جو سڄي واٽ هنن کي ٽپ ڏيئي مٿي تائين پهچڻو پيو.
جبل جي چوٽيءَ تي پهچي هنن جي حيرت جي ڪا حد نه رهي جڏهن هنن هڪ ٻئي کي آمهون سامهون ڏٺو. هو پهرين ته هڪ ٻئي کي غور سان ڏسندا رهيا پر پوءِ کيڪار کڙيءَ بعد خبرن ۾ شروع ٿي ويا. هنن هڪ ٻئي کي ڪيوٽو ۽ اوساڪا شهر ڏي چڪر هڻڻ جو احوال ٻڌايو جنهن لاءِ هو هيڏي محنت ڪري هتي پهتا هئا. هنن کي اهو معلوم ڪري خوشي ٿي ته هنن مان هر هڪ ٻئي جو ڳوٺ ڏسڻ جي خواهش رکي ٿو. ان وقت ٻئي ڪافي ٿڪل هئا سو هڪ وڻ هيٺان آلي گپ واري جاءِ ڏسي ٻنهي ڄڻن اهو ارادو ڪيو ته ڪجهه دير ننڊ ڪري ٿڪ ڀڃجي ۽ پوءِ هڪ ٻئي کان موڪلائي اڳتي جو سفر جاري رکجي.
ڪجهه دير ننڊ ڪرڻ بعد ٻئي ڏيڏر اٿيا.
”ڪيڏي ته افسوس جي ڳالهه آهي جو اسين قدبت ۾ وڏا نه آهيون“، اوساڪا کان آيل ڏيڏر چيو، ”نه ته هتان ٻئي شهر ڏسي هڪ ٻئي کي ٻڌائي سگهون ته انهن مان ڪو شهر ڏسڻ لائق به آهي يا نه“.
”اهو ڪم ته تمام سولو آهي“، ڪيوٽو کان آيل ڏيڏر چيو، ”اسان کي فقط هڪ ڪم ڪرڻو پوندو. پنهنجين پٺين ٽنگن تي اڀو بيهي سهاري لاءِ هڪ ٻئي کي مضبوطيءَ سان جهلي ان شهر کي ڏسڻو پوندو جيڏانهن اسان وڃڻ چاهيون ٿا.... يعني مون کي اوساڪا ڏسڻو پوندو ۽ توکي ڪيوٽو“.
ڪيوٽو شهر جي ڏيڏر جي اها صلاح اوساڪا واري ڏيڏر کي اهڙي ته وڻي جو هو يڪدم ٽپ ڏيئي پنهنجين پوين ٽنگن تي اڀو ٿي بيٺو ۽ پنهنجا هٿ ٻئي ڏيڏر جي ڪلهن تي رکيا جيڪو پڻ هن سان گڏ اڀو ٿي بيٺو هو. ٻئي هڪ ٻئي کي سوگهو جهلي پاڻ کي جيترو ٿي سگهيو مٿي ڇڪڻ لڳا جيئن هو گهڻي کان گهڻو نظارو ڪري سگهن. ڪيوٽو واري ڏيڏر پنهنجو نڪ اوساڪا شهر ڏي ڪيو ۽ اوساڪا واري ڏيڏر پنهنجو نڪ ڪيوٽو ڏي ڪيو. هنن بيوقوفن کي اها ڳالهه ڌيان ۾ نه آئي ته هنن جون اکيون مٿي جي پوئين حصي ۾ آهن ۽ بيهڻ وقت اهي فقط پٺ جو نظارو ڏسي سگهن ٿيون. هنن جا نڪ ته برابر ان پاسي هئا جيڏانهن هنن وڃڻ ٿي چاهيو. نتيجي ۾ هنن جون اکيون ٻيو شهر ڏسڻ بدران اهو ئي ڏسي رهيون هيون جتان کان هو آيا هئا.
”او يار دلبر ڪيوٽو وارا“، اوساڪا جي رهاڪو ڏيڏر ٻئي کي چيو، ”تنهنجو شهر ڪيوٽو ته بلڪل منهنجي شهر اوساڪا جهڙو نظر اچي رهيو آهي. اهڙي حالت ۾ نئون شهر ڏسڻ مان ڇا هڙ حاصل! اڳتي جي مسافريءَ جي تڪليف سهڻ بدران ڇو نه پنهنجي شهر هليو وڃان“.
”۽ مون کي به جي خبر هجي ها ته اوساڪا بلڪل مون واري شهر ڪيوٽو جي ڪاپي آهي ته آئون ته گهران ئي نه نڪران ها“. ڪيوٽو کان آيل ڏيڏر چيو ۽ پنهنجا هٿ هڪ ٻئي جي ڪلهن تان لاٿا ۽ گاهه تي ڪري پيا. ان بعد هڪ ٻئي کان نياز ۽ نئڙت سان ملي موڪلايو ۽ پنهنجي پنهنجي شهر کان اچي نڪتا ۽ پوءِ مرڻ گهڙيءَ تائين هو ٻئي اهو ئي سوچيندا رهيا ته اوساڪا ۽ ڪيوٽو هڪ جهڙا شهر آهن.
***