(14) يُوشِيواڪا مَارُو
سخت طوفاني برفباريءَ ۾ ڪيوٽو شهر جي پسگردائي وارن جبلن وٽان پري کان ڪجهه چرندڙ ماڻهن جي شڪل نظر آئي. انهن ۾ ٻه وڏا ٻار هئا ۽ ٽيون ٿڃ تي معصوم هو جيڪو پنهنجي ماءُ جي ڇاتيءَ سان چهٽيل هو. سخت سيءَ ۽ برفباريءَ ڪري هو گرم ڪپڙن ۾ ويڙهيل هئا.
اهي ڪي عام ماڻهو نه هئا پر هڪ مشهور سمورائي (جپاني جنگجو) خاندان جا ٻار هئا. ان سمورائي سردار جي ٻئي سردار سان ويڙهاند ٿي جنهن ۾ پاڻ مارجي ويو ۽ ٻيا سندس ڪيترا مائٽ ۽ سپاهي ساٿي قيد ٿي ويا پر سندس زال کي موقعو ملي ويو ۽ هوءَ پنهنجن ٻن وڏن ۽ تازي ڄاول ٻار کي پاڻ سان کڻي عام ماڻهن وانگر پيرين پيادي برفباري ۽ طوفان ۾ نڪري پيئي.
دشمن سمورائي سردار جي سپاهين هنن جي محلات ۽ ڪيوٽو شهر جي گهٽين ۾ ڏاڍي ڳولا ڪئي پر کين نه ملي سگهيا.
هي پنڌ ئي پنڌ جبلن مان ٿيندا ڀر واري شهر ”نارا“ ڏي وڃي رهيا هئا ته دشمن قبيلي جي هڪ سپاهيءَ کين ڏسي ورتو ۽ کين جهلي پنهنجي سمورائي سردار وٽ وٺي آيو. هن کي جڏهن خبر پئي ته هي مخالف قبيلي جا ٻار آهن ته هن بنا رحم کائڻ جي پنهنجي ماڻهن کي حڪم ڏنو ته سندس مڙس وانگر هن عورت ۽ سندس ٻارن جو سر قلم ڪيو وڃي.
اهو ٻڌي زال ڏاڍو رني ۽ پنهنجن ٻچن جي حياتي بخشرائڻ لاءِ پنهنجي دشمن قبيلي جي سمورائي سردار کي منٿ ميڙ ڪئي.
”تون مون کي ڀلي ماري ڇڏ. مون کي پنهنجي زندگيءَ جي ڪا پرواهه ناهي پر مهرباني ڪري هنن معصوم ٻارن جي جان بخش ته آئون ٿورائتي رهنديس“.
ٻارن جي ماءُ جي آزين نيازين سمورائي سردار جي دل تي اثر ڪيو ۽ هن ٻارن کي جيئرو رکڻ جو فيصلو ڪيو. پر هنن جي جان بخشڻ لاءِ هڪ شرط رکيو ته ٻه وڏا ٻار جن مان هڪ ستن سالن جو هو ۽ ٻيو پنجن جو انهن کي مندر جي خذمت ڪرڻ لاءِ مندر ۾ ئي رهڻو پوندو ۽ ننڍو پٽ يوشيواڪا ستن سالن تائين ماءُ وٽ رهندو ان بعد هن کي پڻ مندر جي خذمت چاڪريءَ لاءِ موڪليو ويندو.
وقت گذرندو رهيو ۽ ماءُ جي لاءِ ته ست سال ڄڻ اک ڇنڀ ۾ گذري ويا ۽ هاڻ هن کي پنهنجو واعدو پورو ڪرڻو هو يعني پنهنجي جگر جي ٽڪري يوشيواڪا کي پاڻ کان هميشه لاءِ جدا ڪري مندر ۾ موڪلڻو هو.
”يوشيواڪا! تون هاڻ ستن سالن جو ٿيو آهين“، ماءُ پنهنجي پٽ کي چيو. ”ست سال وڏي عمر آهي ۽ تون هن دنيا ۾ پنهنجي ماءُ جي مدد بنا گذاري سگهين ٿو. توکي هاڻ مندر ۾ وڃي رهڻو پوندو ۽ آئون چاهيان ٿي ته هڪ ڏينهن تون سٺو ٻائو ٿي وڃين.....
”۽ ها يوشيواڪا! جڏهن به توکي اڪيلائي محسوس ٿئي ته هيءَ بانسري ڪڍي وڄائيندو ڪر. تنهنجي پيءُ جي هيءَ خاص نشاني آهي جنهن کي هو هر وقت پاڻ سان گڏ رکندو هو“.
”منهنجي امڙ.....“
”بس پٽ! ڪو ڏک نه ڪر. پنهنجي دل وڏي ڪر. تون هڪ بهادر انسان جو بهادر پٽ آهين“.
اهڙي طرح ستن سالن جي ننڍي عمر ۾ هن معصوم ٻار کي زوريءَ ماءُ جو ساٿ ڇڏرائي مندر ۾ موڪليو ويو.
جنهن مندر ۾ يوشِيواڪا کي موڪليو ويو اهو ڪُوروما جبل تي گهاٽي جهنگل ۾ ڪُوروما مندر هو.
ننڍڙي يوشيواڪا جي مندر ۾ پهچڻ سان هڪ ٻائي بنجڻ لاءِ سخت تعليم ۽ تربيت شروع ٿي وئي. جنهن ۾ هنن کي آڌي رات جو اٿي پڙهڻو ۽ عبادت ڪرڻي پوي ٿي ۽ اڌ بک ۽ اڌ ڍو تي رهڻو پوي ٿو.
هڪ ڏينهن هو آڌي رات جو اٿي اڪيلي سر سبق ياد ڪري رهيو هو ته هن کي ڪنهن جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو جيڪو هن کي سڏي رهيو هو.
”ننڍڙا مالڪ! ننڍڙا مالڪ يوشيواڪا!“.
”مون کي سڏڻ وارا تون ڪير آهين؟“ هن حيرت مان پڇيو ۽ پوءِ هن هيڏانهن هوڏانهن نهاري پٺيان مڙي ڏٺو ته هڪ عجيب ٻائو ويٺو هو.
”منهنجا مالڪ! توکي هٿ ڪري مون کي خوشي ٿي آهي. آءٌ هڪ ئي مندر ۾ رهڻ بدران هلندڙ چلندڙ ٻائو آهيان. منهنجي ڳالهه ڌيان ڏيئي ٻڌ. تون ڪنهن عام ماڻهوُءَ جو پٽ نه آهين. تنهنجو پيءُ هڪ وڏي قبيلي جو سامورائي سردار ۽ پهلوان مڙس هو جنهن کي هن قبيلي جي سردار دوکو ڪري ماريو“.
”آئون.... ڇا آئون واقعي؟“
”ها. بلڪل صحيح ٿو چوان. تون ڪنهن نوڪرياڻيءَ جو پٽ نه آهين. تنهنجي جان بخشي لاءِ توکي تنهنجي ماءُ هر ڳالهه ٻڌائي نه سگهي. توکي پنهنجي پيءُ جي موت جو بدلو وٺڻو آهي ۽ مخالف قبيلي جي هن سردار کي سبق ڏيڻو آهي....!“
يوشيواڪا اهو ٻڌي ڏک مان ٻاهر جبلن ڏي ڊوڙي ويو. اڃان صبح نه ٿيو هو. چوڌاري اونداهه ڪانڀار هئي. هو ڪا دير سڏڪا ڀري روئندو رهيو.
هي پهريون دفعو هو جو هن کي حقيقت جي خبر پيئي هئي.
ان قسم جو بخت هڪ اهڙو بار هو جيڪو ڪو به ٻار نه چاهيندو ته هن جي ڀاڳ ۾ اچي. هن کي سمجهه ۾ نه آيو ته هن کي ڇا ڪرڻ کپي يا هن مان ڪهڙي اميد رکي پئي وڃي.
هن کي اها خبر نه هئي ته تينگو نالي هڪ پرن وارو جن ڀوت هن کي ڏسي رهيو آهي. تينگو آهستي آهستي ٿي هيٺ لٿو ۽ اچي ننڍڙي يوشيواڪا وٽ ويٺو.
”اٿي بيهه منهنجا ٻچا! ڇوڪرين وانگر روءِ نه! منهنجي پٺيان پٺيان اچ“.
اهي لفظ چوڻ بعد تينگو هڪدم غائب ٿي ويو.
”هون! ڪيڏانهن گم ٿي وئين؟“ يوشيواڪا رڙ ڪري پڇيو ۽ پوءِ پٺيان مڙي ڏٺو ته هن کي هڪ تلوار نظر آئي.
هو تلوار کڻي اڳتي وڌيو ته ڪنهن طوطي جهڙي وڏي پکيءَ کڻي ٺونگو هنيس ۽ کانئس تلوار ڇڏائجي وئي. ان بعد ٻيو ٺونگو لڳيس. مٿي نهاريائين ته هڪ ٻيو طوطو هو ۽ ان پويان ٻيا به چار پنج اچي رهيا هئا. هو وائڙو ٿي هيڏانهن هوڏانهن ڏسڻ لڳو ته آواز آيس ته ٺونگا پيو کانئين. تلوار ڪڏهن ڪم ايندءِ؟ اهو ٻڌي هن تلوار کنئي ۽ الرون ڪري هنن آفت جيڏن پکين کي مارڻ شروع ڪيو. ان بعد يوشيواڪا تلوار پاڻ سان سنڀالي رکڻ لڳو ۽ جيئن جيئن وڏو ٿيندو ويو تيئن تيئن تلوار بازيءَ جي پرئڪٽس ڪندو رهيو.
يوشيواڪا جڏهن پنڌرهن سالن جو ٿيو ۽ تلوار بازيءَ ۾ ڀڙ ٿي ويو ته هڪ ڏينهن ڪُوراما مندر مان غائب ٿي ويو. مندر جا باقي ٻاوا ڪجهه ڏينهن کيس ڳولڻ بعد ماٺ ڪري ويهي رهيا. ان بعد هي جهنگ ۽ جبل ڇڏي ڪيوٽو شهر ڏي نڪري پيو. تلوار بازي ته هن کي آئي ٿي ان ڪري هو پنهنجو بچاءُ ڪري سگهيو ٿي ۽ هن کي ڪنهن جي به پرواهه نه هئي.
يوشيواڪا ڪيوٽو ويجهو پهتو ته هن کي خبر پيئي ته ڪيوٽو ۾ هڪ چريو ٻائو آهي جنهن شهرين لاءِ رڻ ٻاري ڏنو آهي. وتي هر واٽهڙو کان سندس تلوار ڦريندو. چي مون کي هڪ هزار تلوارون گڏ ڪرڻيون آهن.
۽ اڄ رات هن کي هزار ۾ باقي کٽل هڪ تلوار حاصل ڪرڻي هئي.
هي چريو ٻائو گوجو نالي پل تي بيٺو هو ته هن کي ڪنهن جي بانسريءَ جو آواز ڪنن تي پيو.
۽ اهو بانسري وڄائڻ وارو ڪير ٿي سگهي ٿو؟ اسان وارو نوجوان نينگر يوشيواڪا ئي هو.
”هي ڪير آهي؟“ چرئي ٻائي چيو، ”اهو هڪ ٻار آهي. ٻارن سان منهنجو ڪو واسطو ناهي. آئون وڏن جي پٺيان آهيان جن وٽ تلوار هجي“.
۽ پوءِ جڏهن هن جي نظر يوشيواڪا جي تلوار تي پيئي ته هن جي وات مان بي اختيار نڪري ويو: ”او! ڇا ته سهڻي تلوار آهي! ۽ اها تلوار ته مون کي هر حالت ۾ کسڻي پوندي ۽ منهنجي کسيل تلوارن جو انگ هڪ هزار تائين پهچائڻ جي لائق واقعي هيءَ تلوار آهي!“.
هن پنهنجو ڊگهو ڏنڊو مٿي ڪري يوشيواڪا جو رستو روڪيو.
”اها تلوار منهنجي حوالي ڪر“.
پر يوشيواڪا هن جي ڳالهه ٻڌي اڻ ٻڌي ڪري لٺ هيٺان نڪري ويو.
”تنهنجي اها مجال! تون مون کان بچي ڪيڏانهن وڃي سگهين ٿو؟“ پر يوشيواڪا هن کي لفٽ ئي نه ڪرائي جنهن تي ڪاوڙ ۾ اچي هن چرئي ٻائي لٺ مٿي کنئي.
”لڳي ٿو ڇوڪر توکي لٺين کائڻ جو شوق آهي. پر يوشيواڪا هيٺ مٿي ٿي هن جي ڏنڊي جا وار گسائي ورتا.
جڏهن هن سمجهيو ٿي ته ڇوڪر هِتي آهي ته هو هُتان ٿي وڃي نڪتو ۽ جڏهن هن سوچيو ٿي ته هو هُتي آهي ته هو هِتان ٿي اچي نڪتو. ۽ پوءِ جلدي ئي چريو ٻائو پگهرجي ويو. ۽ آخرڪار يوشيواڪا هڪ مٿي هوا ۾ ٽپ ڏئي هن چرئي ٻائي کي ڪاغذ جو وڃڻو نراڙ ۾ هنيو ته هو يڪدم بيهوش ٿي ويو.
هوش ۾ آيو ته گوڏن تي جهڪي يوشيواڪا کي چيائين:
”تو کٽيو. بس هاڻ رڳو مون کي بخش ڪر. مون تلوارون ڦرڻ کان توبهه ڪئي تون مون کي وڌيڪ پادر نه هڻ“.
يوشيواڪا ان وقت فقط سورهن سالن جو هو. هن چرئي ٻائي يوشيواڪا جو گارڊ ٿي رهڻ جو وعدو ڪيو ۽ هن آهستي آهستي ڪري ٻين به ڪيترن جوڌن پهلوانن کي پنهنجي ٽولي ۾ شامل ڪيو.
يوشيواڪا کي پوءِ سڀ پنهنجي قوم جو سردار مڃڻ لڳا. هن پنهنجي ٻنهي ڀائرن کي به گهرائي تلوار بازي ۽ جنگي اٽڪلن کان واقف ڪرايو ۽ پوءِ اڳتي هلي هي ايڏو مضبوط ٿي ويا جو آخر هڪ ڏينهن مخالف قبيلي جي سردار تي حملو ڪري ان تي ڪاميابي حاصل ڪيائون ۽ اهڙي طرح پنهنجي پيءُ جي دشمن کان بدلو ورتو.
***