عشق جي واٽ ٿو نهاريان مان،
زندگيءَ کي پيو پڪاريان مان.
آڏو ڀت ۽ پٺيان کان دوزخ آ،
زندگي ائن پيو گذاريان مان.
روز جيئڻ جي واسطي جيڏيون،
پاڻ کي پاڻ پيئي ماريان مان.
هينئڙو لوڻ جان ڳري ويو آ،
پو به توکي نه ٿو وساريان مان.
چنڊ منهنجي اڱڻ اچي ٿو پيو،
تنهنڪري گهر پيو سنواريان مان.
درد صابر هي سونهون آ، سک جو
درد کي دل مان ڇو ڌڪاريان مان.
*