اسان جي يار، پيار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا،
نگاهه نو بهار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا.
عذاب ئي عذاب آ، حيات جي اڳيان پٺيان،
سڪون ۽ قرار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا.
رڳو ئي تنهنجي سوچ آ، رڳو ئي تنهنجو خيال آ،
حَسينَ هن سنڀار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا.
اڃا به هڪڙي پير تي، ڪنڌيءَ تي بيٺو آهي ڏس،
او سهڻي هن ميهار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا.
پئي جا توتان گهور ٿئي، ۽ توکي جا سدا گهري،
اي محب اُن نهار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا.
جُڙي جا تنهنجي ذات سان، مٺي سا ڪائنات کان،
حضور تنهن ڄمار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا.
*