خون هاڻا سڀ پَلوَ احساس جا،
ڪنهن رَسا ڇوڙي ڇڏيا، راڪاس جا.
گيڙو لهجي ۾ گهري پئي زندگي،
دانَ، در، درد تي وڃي آساس جا.
باهه رشتن کي لڳي اهڙي وئي،
ويري بڻجي ويا سڀئي هن ماس جا.
پُڇ ٻڌا مهري، اڃا ناهيون بڻيا،
پاڻ سڏجون ڪونه ٿا ڪنهن خاص جا.
آس آهي نيٺ لهندا سنڌ تان،
پاڇا صابر هي سڀئي حيراس جا.
*