وڃن ٿيون آپي مان نڪتيون چريون،
اوهان جي صحبت ۾ جيڪي کريون.
رهن سلامت قيام تائين،
اي! ديس تنهنجون هي حورون، پريون.
اوهان پڄاڻان ته ڪنهن ڀي منظر،
اسان جون خالي نه اکيون ڀريون.
نه پنهنجي لائق نه ٻئي جي لائق،
حيات اهڙي چئو ڪاڏي ڪريون.
مسافتن ۾ حيات گذري،
ڀلي ڪو پيرن جون پرکي تريون.
اداس مون جان ته منهنجي گهر جا،
رهن ٿا صابر هي در ۽ دريون.
*