هڪڙي هڪڙي آهه پويان، ٿو ٻري آڙاهه ڏِسُ،
پيو ايامن کان ته پڄري هڪ ويچارو ساهه ڏس.
او! اهو ٿي ڳوٺ منهنجو، جِت ڄميس، کيڏيس، وڌيس،
جنهنجي ڏاڍي، سهڻي ڏاڍي ڇا ته آ وڻ راهه ڏس.
جنهن ۾ ڪوئي ظرف ڪونهي، ۽ نه ڪوئي طرف ڪو،
پوءِ به اهڙي لڄ لٿي جي، ٿي هلي ساراهه ڏس.
تنهنجي ئي تخليق جو، دم گهٽيو هت ٿو وڃي،
جڳ جا پالڻهار منهنجا او! مٺا الله ڏس.
جت جهڪن ٿا روح سڀ جا، جت ملي ٿي دائميت،
ٻيون ڇڏي درگاهون سڀئي، حُسن جي درگاهه ڏس.
بهشت لئه ڀي پيار وارن کي ئي صابر سڏ ڪبو،
مت جا موڙها هڪ دفعو تون هي ڪري ويساهه ڏس.
*