دلبرين تي ڇو ڪات تاني ٿو،
کير ۾ ڇو ملائين پاڻي ٿو.
پاڻ هڪڙي ڪهاڻي ٿي ويندڙ،
ڪهڙي ويٺو لکين ڪهاڻي ٿو!
هر گهڙي او، کلڻ ٽلڻ وارا،
اڄ ڇو اکڙين پاڻي آڻي ٿو.
مان ته توکي سڃاڻان ڄاڻان ٿو،
ڇا تون مونکي به ڏس سڃاڻي ٿو.
سنڌ جي هيڻي حال کان ڏاها،
مُنهن تون موڙين ڇو ڄاڻي واڻي ٿو.
پيار تي تهمتون جو، ڏين ويٺو،
ڇائي مُنهن ۾ اجائي چاڻي ٿو.
توسان صابر جڙيو مون جِي آهي،
توڙي جو، تون جفا اُماڻي ٿو.
*