مانجهاندي جو ماڳ،
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
تون ئي پنهنجو ڀاڳ آن،
تون ئي پنهنجو اَڀاڳ.
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
ننڊ ٿي رولي راهه تان،
جاڳ سدائين جاڳ.
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
عشق جي صابر ٿي ٻري،
من ۾ هر دم آڳ.
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
*
شاعري
چنڊ جهڙا پرين
صابر سيدپوري سنڌ جي ان پرڳڻي جو شاعر آهي جتي لُڪ لڳندي آهي. جتي اَڪ تپندا آهن. هن جي اندر هڪ جُنون آهي. اِهو جُنون هن جو عشق آهي ۽ اِهو عشق هن جي شاعري آهي ۽ انهي شاعريءَ هن جي پنهنجي ڳوٺ سيدپور کان ٻاهر وٺي هن کي تقريبا پوري سنڌ سان متعارف ڪرايو آهي. ”چنڊ جهڙا پرين“ هن جو ٻيو شعري مجموعو آهي جنهن ۾ غزلَ ۽ واين کان سواءِ ٻين به ڪيترين صنفن جي بهار آهي. جيڪا ڪنهن به طور نظر انداز نه ٿي ڪري سگهجي.
- 4.5/5.0
- 7275
- 726
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- صابر سيدپوري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- لک ڪلڪ تون لک..!! (مهاڳ)
- ٻه اکر: ڇا ته شاعري آهي !
- پنهنجي پاران: لک به لهان – ڪک به لهان.!
- غزلَ
- پنهنجي اکين م پيارا، هاڻي ويهار مونکي،
- ڪوئي اگر ڪري ته ڪا، دعا ڪري،
- محبوب سنڀارن کي، صدين کان سنڀاريان ٿو،
- گلابي گلن تي ڀونئر ٿا ڀرن،
- امر پيار آهي، امر پيار وارا،
- سدا ڀاڳ واري، سدائين سونهاري،
- ڪا رات رهي وڃجان،
- باب آهيون درد جو ڇا ٿو پڇين،
- آءُ اسان کان پيار وٺي وڃ،
- هي گيت ئي منهنجو ميت اٿئي،
- تنهنجي نيڻن ۾ منهنجو جڳت آ پرين،
- عشق جي واٽ ٿو نهاريان مان،
- اسان جي يار، پيار کي، ڇو انتظار ٿي ڏنا،
- اکڙيون جي آگمن ته پو!
- منهنجون هي ٻئي اکيون خالي،
- اُجرو سانڍيل هي خيال ماڻين تون،
- غم جو آغاز هان، غم جو انجام هان،
- اکين جا، مينهن وسندا ڏس،
- ديدار يار آهي، نئين زندگيءَ جو مرڪڻ،
- دلبرين تي ڇو ڪات تاني ٿو،
- زندگيءَ جي قريب ٿيو آهيان،
- غضب جي خوديءَ ۾ خدا ۽ سچل،
- مونکي خوابن رُلايو روهن ۾،
- سڄو ئي چاق ٿي ويو هان،
- تنهنجو عشق پڙهان ٿو ڏسجان،
- هڪڙي هڪڙي آهه پويان، ٿو ٻري آڙاهه ڏِسُ،
- چنڊ مهمان ٿو ٿئي منهنجو،
- هن عشق سان ڪير حساب ڪري،
- ابتدا، انتها مٺا منهنجي،
- منهنجو هي پيار ڇو، وسارين ٿو،
- توکي هڪڙو شخص گهري ٿو،
- محبوب زماني ۾ محبوب ڏٺم ماڻهو،
- خون هاڻا سڀ پَلوَ احساس جا،
- محبوب! رسڻ جي مند نه هئي،
- ڪيڏيون تنهنجون سهڻيون اکيون،
- هاڻ هن ۾ حجاب ڪونهي ڪو،
- ڪنهن پار نئين ڏي اُڏري وڃجي،
- پيار جو پيار تو ڏٺو ناهي،
- زندگيءَ جا نصيب ڪاٿي آن،
- زندگي جي بقا اکيون تنهنجون،
- تنهنجي گهور رريشم، تنهنجو پيار ريشم،
- عجب عاشقي آ،
- نه ڪا جيت پنهنجي، نه ئي هار پنهنجي،
- حسن آ، ڪائنات جو اوڀر،
- منهنجي محبوب جون اکيون آهن،
- چار گهڙيون هي زندگاني آ،
- اسان جي ڀاڳ جا تارا، ڪڏهن کڙندين، ڪڏهن کڙندين،
- وڃن ٿيون آپي مان نڪتيون چريون،
- آ هلي هڪ وار، دلبر آ هلي،
- اسان لاءِ ڄڻ ڪي نظارا نه ها،
- ڏاڍو ساهه اُساٽيل آهي،
- اسان ڪنهن جا طالب نه مطلوب آهيون،
- تو به نه ڄاتي، منهنجي جهاتي،
- هي بي ٿاڪ اکيون هي رولاڪ اکيون،
- هن درد مئي جو مان درمان ڪٿان آنيان،
- وائيُون
- سنڌڙيءَ جو سرواڻ،
- ڪرڻو ڪرڻو پيار،
- ساهه کان تنهنجو پيار،
- اڄ به تنهنجي راهه،
- هئر هئي هيءَ حيات،
- ڳاءِ ته ڳايون پيار،
- گهوگهي ٿو ويراڳ،
- ويٺي رنڍا روڙ،
- لڱ اڃا ڀي لوهه،
- باک جي ڄڻ راڳڻي،
- دنيا ساري سُور،
- ٿيندي ڪا ويڙهاند،
- تنهنجي اعلا جوڙ،
- ناهي پنهنجو ڏينهن،
- پيار کان بس پيار تائين،
- مانجهاندي جو ماڳ،
- صابر توکي پيار،
- ڪرهل! ڪاهي آءُ،
- گيتَ
- موسمون ويون هليون، يار آئين نه تون.
- ڪنهن ڏي دل جي اُڏرڻ چاهي،
- پنجڪڙا
- وسي ٿي ڀينگ ڀاڻن ۾،
- اکين جي ڀونءِ تي پوکيم،
- ڪڏهن تون باک ٿي ايندين،
- بهارون ٿيون ڏنگن جاني،
- اسان جو پيار ساريندين،
- سدائين سار تنهنجي آ،
- ڪڏهن ورندين پرين پيارا،
- اسان جو عشق آوارا،
- پيار جو عنوان تنهنجا نيڻ ٻئي،
- هوائون بي چيون آهن،
- اسان ٿر جي تتل واري،
- اسان کي ڪير ساريندو،
- سان جي سوچ پنهنجي آ،
- چوسٽا
- عشق پارس ڪري، عشق موتي ڪري،
- راهه تنهنجي ڏسي سمهي پيئي،
- رنگ ڪيڏا کڻي شام آهي لٿي،
- منهنجي علم هنر کي،
- تنهنجي نگاهه خنجر،
- هائيڪا
- ڪوئي اڻائو واءُ،
- اي درد ڏيڻ وارا،
- تو پيار ڏنو آهي،
- تو سار نه ڪا ساري،
- ڪاٿي ته وڃي لاتئي،
- مخمور نگاهن جي،
- هر بازي اٿم هاري،
- اکڙين ۾ آلاڻ،
- سينگار به تون آهين،
- ويران اکين ۾ ڪو،
- بندوق هنئين ظالم،
- اوَ پيار ڪٿي آهين،
- اڄ ڀي منهنجا پار،
- اکڙين جا الماس،
- منهنجي توکي تات،
- تو سان ڪنهن جو پيار،
- ٻيرن اُڪريا ٻِيرَ،
- وڻ وڻ تي وسڪار،
- پنهنجو ڪهڙو بخت،
- پنهنجو ورندو بخت،
- ماريءَ ماريو هنجه،
- ڪونهي ڪوبه سُڪون،
- پئسي لئه انسان،
- آءُ پياررل آءُ،
- آءُ پيارل آءُ،
- آءُ پيارل آءُ،
- توکي جو وڻيو آهيان،
- هر رات ڏنگيندي آ،
- مان ڪونج جيان تنها،
- اچُ شاهه عنايت اچُ،
- اچُ شاهه عنايت اچُ،
- اچُ شاهه عنايت اچُ،
- ڪيڏو ڪيو سينگار،
- ڪيڏا سُرها ساهه،
- من ۾ جنهن جي مير،
- ايندي نيٺ بهار،
- تنهنجي هڪڙي جهات،
- ماڻهو سارا مور،
- سهڻي به نه ٿي بڻجين،
- ڪي گهڙيون هوائون هن،
- ڪنهن تان ته فدا ٿيندين،
- منهنجي جيجل سنڌ،
- هُو مرڪي هتان گذري،
- ٻه دوها هڪ سرائڪي ڪافي ۽ غزل
- دوها
- سرائيڪي ڪافي
- سرائيڪي غزل
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
تون ئي پنهنجو ڀاڳ آن،
تون ئي پنهنجو اَڀاڳ.
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
ننڊ ٿي رولي راهه تان،
جاڳ سدائين جاڳ.
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
عشق جي صابر ٿي ٻري،
من ۾ هر دم آڳ.
جنهن کي ڀائين ديس ٿو.
*