مونکي خوابن رُلايو روهن ۾،
سهڻو جيون وڃايو روهن ۾.
ڪيڏو پاڳل، چريو، اياڻو مان،
سونهن جو گيت ڳايو روهن ۾.
ڪنهنجو ڪِڙ واهه ئي نه ٿو ٻُڌجي،
ڏاڍو آهي ڪنايو روهن ۾.
مان ئي آهيان ۽ منهنجي دنيا آ،
ٻئي جو ناهي ڪو سايو روهن ۾.
اِن تي سوچان ٿو ڪنهن ته ڪنهن جي لئه،
پاڻ هوندو ملهايو روهن ۾.
منهنجي هر آس کي هُو آٿيندو،
جنهن آ صابر پڄايو روهن ۾.
*