2. نمي کڻي نهار
سمرتيءَ جي سَسُ جو ڳالهائڻ بس اهڙو هو! سدائين پيئي نُنهن مان وڏون ڪڍندي هئي.مگر اها به حقيقت هئي ته سمرتيءَ جو هلڻ هو طوفان ميل جيان هيٺ ته ڪڏهن نهاري ڪانه هلندي هئي.تڏهن ته ڌڪو به کاڌو هئائين ۽ هڪ اڌ هڏو به ڀڳو هئائين!
“ڇوڪري هيٺ نهاري هلين ها ته ڌڪو به ڪونه کائين ها”سسڻس طعنو هنيو هئس.ڌڪو کائڻ بعد ۽ هڏو ڀڃائڻ بعد وڃي سمرتيءَ جو دماغ ٺڪاڻي آيو هو ۽ پنهنجي هلڻ چلڻ جي رفتار گهٽائڻ جي ڪوشش ڪئي هئائين.
هڪڙو ڏينهن اهڙو به آيو جڏهن سس به ڌڪو کاڌو ان وقت سمرتي پريان تماشو ڏسي اندر ئي اندر مسڪرائيندي رهي هئي.سسڻس ٻاڏائي به رهي هئي ته غصو به ڪري رهي هئي.
ڇوري اتي بيهي ڇا پئي ڪرين؟ڪيترو چيو مانءِ ته هنفراسيءَ جو ڌاڳو کلي پيو آهي پير پيا اٽڪن.ڪٿي ڪو ڌڪو نه کائي.پر تون ٻڌڻ واري آهين ڇا؟هاءِ...هاڻي ڇا ڪريان؟ڇوري اچ ته سهين....ڇورا! تون به صرف تماشو ڏسي رهيو آهين! ماءُ کي اٿارين به نه ٿو”
پٽ جيئن تيئن ڪري ماءُ کي اٿاري کٽ تي ويهاريو
“اهو سڄو سمرتيءَ جو ڏوهه آهي؟”سس شڪايت ڪندي چيو
“فراسي جو ڌاڳو جي ڪٽي ڇڏي ها ته مان ڇو ٿاٻو کان ها؟هوءَ هر هر ساڳيا لفظ دهرائيندي رهي.
“امان ! ٿورو صبر کان ڪم وٺو!”پٽ ماءُ کي سمجهائيندي چيپ”ٿاٻو کائڻ لاءِ ڪو نه ڪو بهانو بڻجي ايندو آهي.فراسيءَ جوکليل ڌاڳو به هڪ بهانو آهي ٿاٻي کائڻ جو ڄاڻي ٻجهي ڪير غلطي ڪندو آهي.هيڏي عمر ۾ ايترو به سمجهي نٿا سگهو”
“هل.......هل” جوءِ جا مڄو.......هليو آهي مون کي سمجهائڻ! مون کي سڀ خير آهي”ماڻس چيو”آيو آهين جوءِ جو پاسو کڻڻ! جي جوڻهين منهنجي چوڻ ڏانهن ٿورو به ڌيان ڏئي ها ته مان ڌڪو ڪانه کان ها!”
پر سمرتي پريان بيهي دل ۾ چئي رهي هئي “امي جينظر هيٺ ڪري ٿورو نِمي هلو ها ته نه پير ڌاڳي ۾ اٽڪي ها ۽ نه ئي هيٺ ڪرو ها!” مگر اهي لفظ زور سان چوڻ جي همٿ سمرتيءَ ۾ ڪانه هئي.
---- *** ----