24. هاڻي بس به ڪر !
پر پروفيسر بُٽاڻيءَ جو ڀاشن شروع ٿي چڪو هو.”ڪمليشور جي پريچيه(سڃاڻپ) ڏيڻ سورج کي ديپڪ جي روشنائي ڏيکارڻ مثل آهي.هو جو ڪوي سمراٽ آهي.اُپنياس(ناول) جو راجا آهي.هو پنهنجي ڪلپنا شڪتيءَ سان پاڻ به عرش جو سفر ڪندو آهي ته ٻين کي به ڪرائيندو آهي.هڪ ڪويءَ چيو آهي”جتي نه پهچي روي اُتي پهچي ڪوي”هو سج تائين پهچي سگهندو آهي.چنڊ ۽ تارن تائين پهچي سگهندو آهي.هو سنڌي ساهت جو بي تاج بادشاهه آهي.سنڌي ساهت ۾ هن جو نالو سدا روشن رهندو...............
مکيه مهمان بي آراميءَ وچان پنهنجي ڪرسيءَ ۾ چُري پُري رهيو هو ۽ چنتا ڀري درشتيءَ سان پرنسيپال ڏانهن نهاري رهيو هو ۽ پريچيه هلي رهيو هو”هن جي جيون مان ٻين کي سکيا وٺڻ گهرجي.هو هڪ آدرش پتي آهي آدرش پُٽ آهي ۽ آدرش پتا آهي...........................”
“اڙي! هو منهنجي شخصي جيون جي باري ۾ ڇو ڳالهائي رهيو آهي؟”
“جيڏا آڪاش ۾ ستارا آهن اوترا ئي هُن جا گُڻ آهن.........”پروفيسر بٽائيءَ جي چُپ ٿيڻ جا ڪي آٿار نظر نه اچي رهيا هئا.هو ساڳئي لهجي ۾ ساراهه جون پُليون ٻڌندو پئي ويو ۽ مائيڪ تي پنهنجي گجندڙ آواز تان ٻلهار ٿيندو پئي ويو.واقفيت پنهنجي وقت جي حدن ۽ مريادائن کي لتاڙي چڪي هئي.
جيئن تيئن فنڪشن سمايت ٿيو.ٿورن مهينن کانپوءِ اهو ساڳيو پروفيسر بٽائي الائي ڇو ڪمليشور جي ڪنن تي پيو ته هو هن جي نندا ڪري رهيو هو”هي ڪمليشور پاڻ کي سمجهي ڇا ٿو؟ڇا هن شهر جو هڪ واحد ليکڪ هُو ئي آهي؟ڇا اسين سڀ مري ويا آهيون؟يا اسان جي ڪا هستي ئي ناهي.پنهنجي ايڊٽ ٿيل رسالي ۾ مون کان رچنا جي گهُر نه ڪيائين! هو ايڊيٽر بنجڻ جي لائق ڪٿي آهي؟ڪنهن بڻايو آهي هن کي ايڊيٽر؟اچي منهنجي سامهون بيهي ڪري ڪوتا پاٺ.ٿي وڃي ڀلي چٽا ڀيٽي هن جي مون سان! ڏسون ڪير ٿو ڱٽي؟هوندو امير پنهنجي گهر جو اسين به گهٽ ڪونه آهيون؟
اهي ڳالهيون ٻُڌي ڪمليشور مشڪي ويٺو پنهنجن جذبن ۽ لفظن ۾ ميزان رکڻ هر ڪنهن جي وس جي ڳالهه ناهي.هڪوار شروع ٿئي ٿو ته بس ئي نه ٿو ڪري.