12. ويچارو ٻار
“مان به ته هن کي اوترو ئي پيار ڪريان ٿو”
“گهٽ ۾ گهٽ اهڙو ڪجهه ڏيکاري نه ٿو ڏئي.”
“پنجن سالن جي عمر ۾ اڍائي سال اڳ واري يادگيري ڀلا ڪيئن رهندي.” اوچتو پنڪج ڪمري ۾ ڊوڙندو آيو.
“ مما مما ڏس ! ستيش جو ڀاءُ مون کي بال نه ٿو ڏئي.چئينس نه ته مون کي ڏي”
“ٻه ڇوڪرا راند ڪندا ڪمري مان ٻاهر نڪري ويا.مما کي ڪجهه چوڻ جي ضرورت ئي ڪانه پيئي”
“هيءُ ستيش جو ڀاءُ ،ستيش جو ڀاءُ ڇو پيو ڪري؟آخر هن ڇوڪري جو نالو ڇا آهي؟تنهن ڏينهن به چيائين ته ستيش جو ڀاءُ”
“پشپا”پنهنجي نوڪرياڻيءَ کي سڏ ڪندي “پشپا پنهنجن ٻن پٽن جا نالا ته ٻڌاءُ هڪڙو ته آهي ستيش ۽ ٻئي جو نالو ڇا آهي؟”
“مئڊم ٻئي جو نالو رميش”
“ڇا ؟رميش ......چڱو تون ڀلي وڃ”
مما ٽٻيءَ ۾ پئجي وئي.
“تنهنجي معني هن جي اچيتن من ۾ اصلي پتا آهي.هن جو نالو
به......۽ اهو اسان جي اڳيان ڳهڻ نٿو چاهي”
“ان جو مطلب ڇا؟”ڊئڊي سوچڻ لڳو هو
“ان جو مطلب ڇا؟.....تنهن جي معني ته.....!”
“تنهن جي معني ته شايد هو اسان جي اڳيان خوش رهڻ جو ناٽڪ ڪري رهيو آهي.....”
“ناٽڪ ۽ پنجن ورهين جو ٻار”
“اهو هو لاشعوري طور ڪري رهيو آهي لڳي ٿو ته هن جي من ۾ مونجهارا آهن.”
“او ماءِ پوئر بواءُ Oh my poor boy! ويچارو ٻار”