28. دنيا ڪو لات مارو ،دنيا سلام ڪري!
“ڏس هن هئنڊ بئگ جي مرمت ڪرڻ واريءَ موچيءَ وٽ ڪيڏي ڀيڙ آهي.مان پنهنجي واري جو انتظار ڪري رهي آهيان؟”
“ڪمال آهي تون هن ڪِيو ۾ بيٺي آهين؟”
“ڇا ڪريان ؟”
“تنهنجي ڪار ڪٿي آهي؟”
“ڪار پارڪ ۾ !”
“هل تون مون سان .....مان ٿي تنهنجو ڪم ڪريان.”
“پر ..............”
“اڙي هلکڻي” هن منهنجي ٻانهن کي ڇڪيندي پاڻ طرف گهليو.
“هاڻي دروازو کول۽ جيئن مان چوانءِ تيئن ڪر.”
مون موٽر جو دروازو کوليو ۽ هوءَمنهنجي ڀر واري سيٽ تي ويهي رهي.
“هاڻي موٽر هلاءِ انموچيءَ جي دڪان طرف”
جڏهن دڪان آيو ته وچ رستي تي هن موٽر بيهارڻ لاءِ چيو
.مون موٽر بيهاري.
هن دريءَ مان اسٽائيل ۾ واڪو ڪيو”اڙي پرس والي ايڌر آئو”هن انگريزي اچارن سان هندي ڳالهائندي هن کي سڏيو.
موچي پنهنجو ڪم ۽ گراهڪ ڇڏي ڊوڙندو آيو ۽ هٿ جوڙي چوڻ لڳو “ڪيا حڪم هئه ميم صاحب”
“يهه پرس لي لو هم ڪو جلدي بناڪي دو هم ٿورا دير ۾ آتا هئه”
“جي اڇا ميم صاحب”
“دس منٽ ۾آتا هئه”
“جي اڇا ميم صاحب”
ٻيا گراهڪ ماٺ ميٺ ۾ نهاري رهيا هئا.ٽرئفڪ پٺيان بيهجي وئي هئي.مان تپرس وچان هيڏانهن هوڏانهن نهاري رهي هئس ۽ پنهنجي کل کي روڪڻ جي ڪوشش ڪري رهي هئس.
“هاڻي تون ڀلي اڳتي هل..........مون کي هتي لاهه ....ڏهن منٽن کانپوءِ ان ئي اسٽائيل ۾پرس وٺندي وڃج.”