31. پهرين پيٽ پنجوءَ جو.............!
“ڇو پوپڙي ڇا ٿيو؟”
“مون کي ٻڌاءءِ ته مون ماريي ڀڻيي کي ان لاءِ رکيو آهي نه ته منهنجي لاءِ کاڌو رڌي يا پنهنجي واسطي ويهي ديڳڙا ڀُڃي.”
“سولو ٻڌاءِ نه ته آخر ٿيو ڇا آهي؟”
“ٻڌ موليءَ ماءُ... . . مان اڪيلي جيوء ڇا کائي ڇا کائيندس؟هڪ ٿڌي ٺڙي سبزي ۽ ٻه ڦلڪا ٻيو ڇا؟”
“پر پرابلم ڪهڙو آهي؟”
“مان چوانس منهنجي لاءِ هڪ ڀاڄي ٺاهه سو به گهٽ ٿيل ۽ گهٽ مصالحن سان پر هو ٽي ٽي سبزيون پيو رڌي سو به پنهنجي پسند جون! خوب مرچن مصالحن سان چڱي طرح ڀُڃي ڀُڃي”
“ته منع ڪرينس نه”
“ڇورو ٻڌي ڪٿي ٿو”
“ته ڪاوڙ ڪرينس دٻ ڪڍينس”
“دٻ ڪڍانس ۽ مان؟مون کي گهوگهو ڏيئي ڇڏي ته؟”
“ڇا پيئي چوين؟هيڏو جهونو نوڪر آهي تنهنجو.”
“جهونو آهي تڏهن ته رکي ويٺي آهيانس نه ته ڏسو ته اخبارن ۾ ڪهڙيون ڪهڙيون ڳالهيون پيون ڇپجن.”
“سچي ڳالهه آهي نوڪرن کان ته ڊڄڻو ئي ٿو پوي.” موليءَ ماءُ ونائيندي چيو.
“پوءِ رکو ڇو ٿيون نوڪر” موليءَ پيءُ کين وچ ۾ ٽوڪيندي چيو.
“توهان کي خبر آهي ته ڇو ٿيون رکون اسين نوڪر پنهنجي سک جي لاءِ ٻيو ڇا؟”
“پوءِ دُکي ته نه ٿيو.”
“اڙي اسان کي ڳالهائڻ ڏيو نه.”
هو ٽيئي پوپڙي،موليءَ ماءُ ۽ سندس گهوٽ شام جو گارڊن جي هڪ بينچ تي ويهي گپ شپ ڪري رهيا هئا.
“هاڻي مان توهان کي پنهنجي راموءَ جي ڳالهه ٻڌايان”موليءَ ماءُ ڳالهه کي وڌائيندي چيو”رات پڇيو مانس ڇا ٿو رڌين ڊنر لاءِ”
ته چوي ٿوڳ “اڄ منهنجو کاڌو ٻاهر آهي.”
“ماريا تنهنجو کاڌو ٻاهر آهي ته ڇا اسان لاءِ ڪونه رڌيندين؟”
“فرج ۾ منجهند جو پالڪ پنير جي سبزي رکي آهي اها توهان لاءِ ڪافي آهي چار مانيون توهان لاءِ پچائي ٿو وٺان.”
“۽ تو ڪجهه ڪونه چيس”
“مان به تو وانگر ئي ڊڄڻي آهيان.”
“۽ توهان ؟” پوپڙيءَ مولي پيءُ ڏانهن نهاريو
“اهو ڪم آهي گهر ڌياڻين جو مان انهن ڳالهين ۾ پوان ئي ڪونه”
“ڪمال آهي! مان ته ٿيس اڪيلي توهين ته گهٽ ۾ گهٽ ٻه آهيو.”
“ڇڏيو ان ڳالهه کي مون کي پنهنجو هڪ قصو ياد اچي ويو ٻڌنديون.”
“ها ها ڇو نه ....... .......ٻڌايو نه.”
“مان ٽرين ۾ سفر ڪري رهيو هوس.گاڏي هڪ اسٽيشن تي بيٺي ته سامهون هڪ سمبوسن جو اسٽال ڏٺم پنهنجي دريءَ مان هڪ ماڻهوءَ کي سڏي ۽ کيس چار رپيا ڏيئي چيم “ڀائي صاحب مهرباني ڪري ٻه سمبوسا آڻي ڏيوم.”
وري خيال آيم “ويچارو مفت ۾ ڇو منهنجو ڪم ڪري؟” چار رپيا ٻيا ڏيئي چيو مانس”ٻه سمبوسا توهين به وٺي کائو” خبر اٿو ڇا ڪيائين
“ڇا،
.هن واپس اچي چار رپيا موٽايا چي “هن وٽ رڳو ٻه سمبوسا هئا سو مون کنيا”
“ته توهان کي ڪونه مليا؟”
“نه ڀائي هن جو کائڻ وڌيڪ ضروري هو” ۽ هو اچي ٽهڪن ۾ ءڻڪيو.
“اڙي توهين کلو ڇو نه ٿيون ؟توهان کي کلڻ اچي ئي ڪونه ڇا؟”
“آهي ته کِل جهڙي ڳالهه...................سڀني کي اچي پنهنجي لڳي آهي اهو ته ٿيو پهرين پٽ پنجوءَ جو ٻيا سڀ پوءِ ......”
“ائين ئي سمجهو ۽ ائين سمجهي کِلو”