33. بچايو...........
“هاڻي وري پنهنجي تصور ۾ ڏسو مٺي شڌ کير جي ٺهيل مٺي شڌ ڏهيءَ کان خوب ولوڙيو ويو آهي.مٿان خوشبودار پکڙيل پئي آهي.اتي ان لسي جون هزارين چاڏيون رکيون آهن.هزارن جي تعداد ۾ ۽..............
انهن کي پهاڙن تي ليٽايو ٿو وڃي.لسيءَ جي ندين کي نه رڳو برف ٿڌو ڪري رهي آهي پر ڪٿي ڪٿي لسي پاڻ به برف ٿيندي پئي وڃي.پر گهڻي لسي گهاٽيءَ جي اونداهيءَ ۾ غرق ٿي ٿي وڃي.
سڀ درشڪ حيرت ۾ دنگ منتري صاحب جو زوردار ڀاشڻ سُڻي رهيا آهن.ڪن جا وات ڦاتل ته ڪن جون ڏندن هيٺيان آڱريون.
“ يا بيسڻ جا مڻ ئي مڻ آهن انهن ۾ بصر جو مصالحو ،ڪوتمير ۽ ساوا مرچ وجهي ذائقيدار پڪوڙا تيار ڪيا پيا وڃن ۽ انهن گرم گرم پڪوڙن کي هماليه جي چوٽي تان ڦٽو ڪيو پيو وڃي.”
ڪن درشڪن جي واتن مان آه نڪري وئي ۽ ڪي وري پنهنجن چپن تي چپ ڦيرڻ لڳا.
“هاڻي ٻڌايو توهين ٻڌايو ان کي ڪهڙو نالو ڏيان؟اهو قومي نقصان آهي يا نه؟ نئشنل لاس آهي يا نه؟
سڀني پنهنجا ڪنڌ ڌوڻيا.
“ته اهڙي ئي نموني جڏهن اوهين هڪ ڪمري مان ٻئي ۾ وڃو ٿا ۽ اوهان کي بتي وسائڻ وسري ٿي وڃي يا پنکو بند ڪرڻ وسري ٿو وڃي ۽ اهڙي نموني هزارين ماڻهو ائين ڪن ٿا ته اهو به اهڙو ئي قومي نقصان آهي.جهڙو جبل تي هزارين تيل جي دٻن جو ڪرڻ لسيءَ جو ڪنچنچنگا تان هارجڻ يا پڪوڙن جو کاهيءَ ۾ گم ٿي وڃڻ.”
تاڙين سان هال گونجڻ لڳو.منسٽر پنهنجن ڏندن واري مسڪراهٽ سان چوڌاري نهاريو ۽ اوچن هٿن سان سنتوش ڀريو نمسڪار ڪيو.
سندس وڏي شاهي موٽر تيار بيٺي هئا.موٽرن جي قطار ۾ ٻيا ماڻهو به ويهجي ويا.ڳاڙهي گهمندڙ لائيٽ واري موٽر جي پٺيان ٻين موٽرون ،جيپون وردي پهريل پوليس وارن جون موٽر سائڪليون سائرن جي آواز سان گڏ ڳاڙهيون بتيون بندوقون وائرليس سيٽ ڊوڙڻ لڳا……..