سنبهي سُڃَ ٿيام اکن ڏٺا اوٺيا
باک ڦٽي بس ٿي هينئڙي هٿ هيام
وري ڪيئن ويام آيا جي اڱڻين
سڄڻ پاتوم سرتيون ڀاڪر رات ڀري
ڏينهن پڄاڻان ڏورهان وِلهو مون وري
ڀنڀري هن ڀنڀور مان ويو جو ڪوچ ڪري
ڀل نه ڀانيان پاڻ کي پنهل آئون پري
انهيءَ جي عشق اري نينهن نهوڙي جندڙي
جيڏيون منهنجو جيءُ جتن سان جڙيو
پنهون نيائون پاڻ سين ڪنواٺن ڪڙيو
چوريءَ جو چڙهيو، سو پنهون نه وڃڻو پاڻ کان