آئون رکان اوسيئڙو، سڄن نه سارين
حيف اهڙي حُب کي جا پوجارا پارين
سي گهنگهر ٿا گهارين جن يڪطرفو پيار ڪيو
زندگي خود زبان، قلعي چاڙهج قلب تي
دانهون ڪندي دهن سان، هِت کپي ويا خان
نٿو ڄاڻين نادان، مُلهه مهانگو ماٺ جو
پرين کان نه پڇ آئي ويل اچڻ جي
مزو اٿئي ماٺ ۾، ڪِيسَنَ تان نه ڪڇ
لوڏي لڱ مَ لڇ متان سڌ پوي سور جي
ٻڙي گڏ ٻارن آءُ ڪالهه هُيُس ڪيڏڙي
اک ڇنڀندي اڇا پيا ٻيون وٿون منجهه وارن
خدن اهڙن پارن ياد ڏياري ابد جي