منهن ۾ مفتي خصلت ۾ خالصو
باري اِها بدبختي ڪڏهن نه ڏجان ڪنهن کي
امرت ڌارا اڄ ڳٽ پيا ڳاڙين
پرين پيارين ته وٺان ڦڙو وات سين
جا امرت ڌارا اَهٽجي پئي ڳٽن مان ڳڙي
سا بوند مون لئه بس آ جي چپن تي چڙهي
ٿيئي مُردو تڙي کڙي جيئرو هن جهان ۾
جا منهن پرين ماڪ، سا امرت جهڙي عاشقن
ڏسيو چاش چهري تي چڪيو پون چاڪ
جي حُسن جا هيراڪ جهڄن جهورن ڪين ڪي