وري چهڪ دل جا هي چوري ڇڏيا تو
ستل سور سيني جا سوري ڇڏيا تو
اڃا داغ دل جا مون مس مس ها ڌوتا
وري شوخ ٿي سي ئي جهوري ڇڏيا تو
خوابن ۾ جوڙيم وڏا محل تو لئه
مگر دُور ٿي سي به ڀوري ڇڏيا تو
کلندين خدن تان اڃا يار ڪيڏو
ڇني ماس انگڙا ته ڪوري ڇڏيا تو
شاعري
هٽڙيءَ جو گل
ڪتاب ”هٽڙيءَ جو گُل“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب خدا بخش خاضع جي شاعريءَ جو مجموعو آهي، جنهن جو مرتب حفي الحفيظ الحفن آهي.
هن ڪتاب جو نالو ”هٽڙي جو گل“ رکيو ويو آهي. هٽڙي خدا بخش ”خاضع“ جي ماءُ آهي ۽ هي گل سندس پٽ آهي، جيڪو سندس سيني ۾ دفن آهي. هن گل جي خوشبو هٽڙي جي هوائن ۽ فضائن ۾ تاقيامت گهلندي رهندي ۽ سندس محبت جي جذبي کي پکيڙيندي رهندي. شل قدرت سندس روح غريق رحمت ڪري. (آمين).
هن ڪتاب جو نالو ”هٽڙي جو گل“ رکيو ويو آهي. هٽڙي خدا بخش ”خاضع“ جي ماءُ آهي ۽ هي گل سندس پٽ آهي، جيڪو سندس سيني ۾ دفن آهي. هن گل جي خوشبو هٽڙي جي هوائن ۽ فضائن ۾ تاقيامت گهلندي رهندي ۽ سندس محبت جي جذبي کي پکيڙيندي رهندي. شل قدرت سندس روح غريق رحمت ڪري. (آمين).
- 4.5/5.0
- 4345
- 518
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- خدا بخش ”خاضع“
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا
- سنڌ سلامت پاران
- تعارف
- ابيات
- حمد باري تعاليٰ
- هَٽي ۽ هٽڙي فرق آهي فڪر جو
- سڄڻ سين ساهه آه منهنجو ايئن
- سنبهي سُڃَ ٿيام اکن ڏٺا اوٺيا
- هوري هلج هيئن جيئن پڙلاءُ نه پير جو
- جن کي ٿي جئان سي ته ناهن ساڻ مون
- پچاري پنوهارين کي ڳوڙها پيم ڳڙي
- پچاري پنوهارن کي رنم ساري رات
- پچاري پنوهارن کي ڏنم رات روئي
- اڄ ته اوري آءُ ڪا سڌ سڻايانءِ سور جي
- ڪَهه ڪبوتر ڪوڏيان تون عرض کڻي اي،
- ڇُهيو مَ ڇن موتئي مکڙي ماليا
- سڄڻ آئي سک ٿيام، جيڏن ڇڏي جاڙ
- سڄڻ تنهنجي سنڀار ڳاريو ڳچ ڳاري
- جن سان جڙيم جيءُ سي ايندام سپرين
- ابر جيئن اکيون، وٺيو وسڪارو ڪن
- سا ڪيئن وساريان ڪالهه هُيون جنهن سان حسرتون
- هي ماڻهو محبتي شل هميشه هُون
- سدا نه رهندي سڪڙي ٿيندي پڄاڻي نيٺ
- ماٺو ڪج متان، اندر ٻارڻ عشق جو
- مون ويسههَ ڏيندين وس ڪيائون مچيو مُور
- منهن ۾ مفتي خصلت ۾ خالصو
- سُتي سور پرينءَ جو ويٺي ناهي ويساند
- آئون رکان اوسيئڙو، سڄن نه سارين
- مون ڀانڱي ڀانڱو آئيو پاند سڄا پنج
- ڪري ترڪ طبيبن کي اڱڻ اُنهن جي اچ
- غزل
- سدا سيڪ سانول سهان پر خموش
- مٺا منهن تو موڙي منجهائي ڇڏيو آ
- اسان يار جا يار آهيون ٻڌي ڇڏ
- هميشه هجي تو بقا اي ببالا
- هلي جام ٿو هت هٽائي جو سودو
- تو اکڙيون اکن سان ملائي ڏٺو ٿي
- ڇُهڻ سان تون منهنجي ٿو ڇرڪين سدائين
- ڪري پيار پيارا وسارين نه ها تون
- ڪيم تو سين الفت نڀائي نه توئي
- اڃا پيو ٻري من، وساڻو ته ناهي
- وري چهڪ دل جا هي چوري ڇڏيا تو
- گهٽايو تو ڪونهي سزا ڏيندي ڏيندي
- پراون کي پنهنجو ڪري ڪين سگهبو
- سڄڻ سونهن وارا سٺو ٿو لڳين تون
- ادب علم کي تون نه پڙهجان اڌورو
- ڪاش تنهنجو هجان محب مطلوب من
- آ گلي مل صنم يار يارن جئان
- يار منهنجا پرين مون ڏي ايندو ته ڪر
- رکي هن شوخ جي شاني تي هٿڙو تون نه هل هاڻي
- نظر کڻي نهاريم ته سامهون منهنجي هو صنم
- اڃا نٿو اچين سڄن بهار ڀي ويو هليو
- گر ڪو کلي ڀل خوب تر تنهنجو کلڻ سٺڙو لڳو
- اهڙو ته تون دلبر اصل، سهڻو گلابي آهين گل
- اي صبا چئجان وڃي تون منهنجي پيارن کي ڏسي
- آه زاري بيقراري تات طاري ڇو اٿم
- محبوب جي ملڻ لئه هت ساه مون سڪي ٿو
- آ انتظار جنهن جو تنهن يار کي ڇڏي ڏي
- جنجال تنهن لئه دنيا، جرئت نٿو رکي جو
- ڏس داغدار دل تون حبدار يار ڪونهي
- تقدير کي ڪيان ڇا تدبير ڪم نٿي ڏي
- مَنَ ماس پاڻ منهنجو ڪوري ڏسين ها جيڪر
- هن يار بيوفا کان، آ هاڻ بس اسان جي
- ٿو پيار خار بنجي چڀندو رهي اڃا
- ويندين نه مون وسارج دلدار يار تون
- رباعيون
- تکي هلي تڪڙي آءُ دِلي ڪريان ڍر
- مسجد ۾ ٿي محبت نه تو سان مندر ۾
- پلي مان پکڙين رهان ٿي نه راڻي
- اڄ دنيا ۾ دوست توڙي ڀاءُ نه پنهنجو ڀاءُ آ
- مون نه ئي دل جي ڏٺي چاه ڀريو چهرو ڏٺم
- گهٽايو ڪين تو سزا ڏيندي ڏيندي
- ڇا ڇا نه مون ڪيو تنهنجي ڪري
- گيت ۽ وايون
- صفا ڏيهه مان ويو آ ڏڌڙو لڏي
- تو ته دل تان سڄڻ آ وساري ڇڏيو
- دانهن ڪنهن کي ڏجي بيوفا يار جي
- درشن ڪرائي ڪڏهين پاسي نقاب ٿيندو
- دلدار يار ڇو ٿو ايڏي دغا ڪرين
- او پري او پري منٺار ٿو رهي
- ڇوڙي وارنه ڇڏ، او سائين
- وسي ٿي بوند بهار اچين وئين تون ڍولڻا، مٺيون ٻوليون ٻولڻا
- منهنجا پرين جان جگر ايڏو ته ايئن پاسو نه ڪر
- محب اکيون ته پٽ، ڦٽ نه منهنجا ڦٽ
- وار ونگا جي وارين ٿو، مون کي مارين ٿو
- ابيات (حاجي عبدالحيات هاليپوٽو)
- عاشق قوت آهي راحت روح رهاڻ
- خيال خفي ۾ نفي ٿي آيو نينهن
- وٺ راه رباني لڪي ڪر ذڪر ذاتي
- طمع لوڀ لالچ پڙهيا حريصن پنا
- سڪ جن جو ساه پري پنڌ نه تن کي
ستل سور سيني جا سوري ڇڏيا تو
اڃا داغ دل جا مون مس مس ها ڌوتا
وري شوخ ٿي سي ئي جهوري ڇڏيا تو
خوابن ۾ جوڙيم وڏا محل تو لئه
مگر دُور ٿي سي به ڀوري ڇڏيا تو
کلندين خدن تان اڃا يار ڪيڏو
ڇني ماس انگڙا ته ڪوري ڇڏيا تو