نظر کڻي نهاريم ته سامهون منهنجي هو صنم
وسڻ اکن ڇڏي ڏنو ۽ خشڪ ٿيا مون نيڻ نم
رُسي ويو ته رات هئي، صُلح ٿيو ته رات وئي
عجب هئي رات درد جي مگر اسان تي ٿيو ڪرم
ڏسي ادا فدا ٿيان جدا رهي نه مان جئان
پري جڏهن پِرن ڪيو ساه سان ٿيو ستم
جدا ڪري نه جهور جان رُسڻ سدا نه آروا
اڳي ته تو ڪيو ستم نه هاڻ ڏج ڪو درد غم
رکي آ تو نڀائجان ڇني نه تون ڇڏي ڏجان
وري جي تو ڌڪاريو ته چين ويندو ٿي عدم
سڪي سڏي ڇُهي ڇڏي ڪيو مون ڪي قريب تر
دِلان انهيءَ ڌڪاريو اهو روا نه هو ستم
خطا خدن جي ڪئي به آ ته حاضر آ سزا جي لئه
وفا صلي اي دلربا ڀلي ڪيو هي سر قلم
*