هي ماڻهو محبتي شل هميشه هُون
ڏسيو داغ دامن تي ڌاريان اچيو ڌُون
رليو مليو رُون غم نه سمجهن ڪو غير جو
ماڻهو سڀ محبتي ڪونهي ڪلفت وارو ڪو
الفت جنهن جي اکن ۾ سڄڻ ڏسي سو
جفا ڪري جو سو ڪيئن ماڻي قرب کي
هميشه وسي هٽڙي منهنجو دلربا ديس
سرسبز شل ساوڪ جو ڍڪي ويس
ڏاتر ڏيو پيو ڏيئس، ڀري فاضل فضل جو
جاني تنهنجو جوٽ جو سمهي مون ساءُ لڌو
سو ڪپهه ڪشميرو ڪونه، آهي مڙني کي موٽ
آهي پشم جي پالوٽ سنڌ سنڌ تنهنجو سپرين