ابر جيئن اکيون، وٺيو وسڪارو ڪن
سنڀاري رويو روئن ته ايندا ڪڏهن اڱڻ تي
ٻنڌڻ ٻاروچن سين شل هميشه هُون
پير پرين پيچري مون پانڌيئڙا ٿي پُون
ڌوڙ نه مٿان ڌُون رک پرين جي راهه جي
سڪيو ساري سڄڻين پڪاريان پيئي
جنهن مهل پرين وڃڻا سا ويل مون کان ويئي
ڏکي ڏک ڏيئي خاضع رميا خوبرو
سهجان جن سڏيو، هل تن ڏي هيج سين
ڀُون ڀُون ڀوري، متان ڇڪيندن کي ڇڏيو
تان پٽيءَ ۾ جن پانڌڙو جان لوڪان تو ۾ لڏيو
گولي ٿي گڏيو هينئون جڙ هوتن سين