پريمي جوڙا موت جي گهيري ۾
ساڳئي ڏينهن سموري جهان جا عاشق، معشوق اچي گڏ ٿيندا آهن. سمورن ملڪن جون بازارون ۽ تفريح گاهون عاشقن جي ميلن سان لٽيل رهيون. ڪنهن کي ڪا روڪ ٽوڪ ڪونه هئي هر هڪ ٻئي کي ٿو پسي پر اسان وٽ ائين ناهي ۽ وري به اسان اهو ٿا اسرار ڪريون ته ڇا جو عشق ۽ ڪهڙي وفا! حقيقي معنيٰ ۾ عشق سچائي کي پرکڻ انهن عاشقن جو درد ڪي چند ڪي ئي ماڻهو محسوس ڪري سگهن ٿا محبت ۾ انتظار جا لمحا انتهائي ڀيانڪ هوندا آهن. ڪنهن جو انتظار عذاب کان گهٽ ناهي نه ئي هوندو. اهو انتظار حد ٽپڻ بعد اختلافن کي جنم ٿو ڏي، انهن محبتن کي قائم رکڻ لاءِ هڪ ٻئي تي ڀروسو ڪرڻ لازمي هوندو آهي.
اسان ماڻهو انهن مامرن کان ڪجهه گهڻو ئي هٽيل آهيون، جنهن لاءِ سنجيدگي ڏيکارڻي پوندي ڪنهن جو محبوب ان ڏينهن نه ٿو اچي ته اهو عذاب زندگي ڀر لاءِ زهر بڻجي ويندو آهي ۽ ان جي دل زهر جا ڍڪ ڀريو اهو پرچار ڪرڻ تي مجبور ٿي ويندو آهي “دنيا ۾ سڀ جوڙا جوڙا اسين اڪيلائي هائي گهوڙا” پر انهي اڪيلائي جي عذاب ۽ انهي جي درد ۾ پڪل ماڻهو دنيائي طور تي پاڻ کي سماج کان ڪٽيل محسوس ڪن جيڪا ڳالهه ڪنهن به حد تائين بهتري کان جنم نه ٿي ڏئي سگهي ۽ اڳتي هلي اها اڪيلائي عذاب بڻجي ٿي پوي اهڙي ڏينهن تي خوشيون گڏڻ، مرڪون ورهائڻ لاءِ اسان خوش رهڻ جي ڪوشش ڪرڻ کپي ۽ اهو جام ٻين کي به آڇڻ کپي، حقيقي محبتن تائين پهچڻ انتظار کي ختم ڪري ڪنهن جي نيڻن ۾ آيل لڙڪن کي اگهڻ جو ڏينهن آهي پر اسان الائي جو ڇو لک ڪوششن باوجود انهن مامرن کي ڇو ناهيون سمجهي سگهيا ۽ اسان ٻين جو رت واهڻ لاءِ جتن ڪري رهيا آهيون ۽ هر دؤر ۾ اسان وٽ چاهتن کي ڪارو لباس پارائي ڀري بر ۾ قتل ڪيو ويو آهي ۽ ڪيترائي پريمي ڪاروڪاري جي آڙ ۾ قتل ٿي وڃن ٿا. جن جي ايف آءِ آر نه ٿي ڪٽجي انهي غيرت جي آڙ ۾ محبتن جو قتل ٿو ڪيو وڃي. اهي محبتون جن جي رکوالي ڪندي ڪندي هو هڪ ٻئي مٿان پنهنجي ڄمار گهوري ٿا ڏين. ڪيترائي جوڙا سماجي بي رخين ڪارڻ ۽ ريتن رواجن کان فراريت اختيار ڪري گهران نڪتا، انهن جي فراريت ۽ اباڻا ڪک ڇڏڻ جو مقصد رڳو پنهنجي پريم جو ڀرم رکڻ هوندو آهي ۽ هو انهي ڀرم پويان گهڻو ڪجهه ڀوڳي ٿا ويهن ته ڪٿي انهن کي گولين جا شوٽ ۽ ڪهاڙين جا وار ٿا ٿين پر محبتن جي خمار ۾ هر رڪاوٽ کان بي نياز ٿا هجن ۽ هر پل هڪ ٻئي کي ٿا پسڻ گهرن ۽ هو سڪون ۽ چاهتن جا ميلا ٿا چاهين اسان وٽ هر دؤر ۾ اهي ڪهاڻيون هلنديون آيون آهن ۽ محبت واري ڏينهن ڪيترائي پريمي جوڙا تحفظ لاءِ دانهون پيا ڪن ۽ ڪورٽن جي چو واٽن تي پنهنجي محبتن کي ڀٽڪائي ۽ تڙپائي رهيا آهن. انهن کي پنهنجي جي ستمن جو خوف آهي ۽ هيل تائين ڪيترائي جوڙا سماجي ريتن رسمن حوالي چڙهي دفن ٿي چڪا آهن ۽ هر روز اخبارون اهڙن واقعن سان ڀريل ۽ پريمين جي تصويرن ساڻ خبرون نمايان هونديون آهن. آخر اهو سڀ ڪجهه ڪيستائين ٿيندو ۽ ڪيسين سنڌ ۾ پيار جو ڪوس ڪيو ويندو ۽ نيٺ پريمين جي راهن ۾ ڪيستائين رڪاوٽون وجهيون وينديون. هاڻ اهو سلسلو ختم ٿيڻ کپي ۽ هر ڪنهن کي رضا خوشي ۽ آزادي سان هر ڪم ڪرڻ جي آزادي ڏني وڃي، ته جيئن انهن بيچين ۽ سماج جي تڙيل جوڙن جو مايوسين تي خوشيون ملهائڻ بجاءِ اسان کي انهن جو سهارو بڻجي کپي ۽ جيڪي جوڙا وڪيلن جون فيون نه هجڻ ڪري پناهه لاءِ ترسن پيا انهن کي تحفظ فراهم ڪيو ڏنو وڃي. سنڌ عاشق مجاز ماڻهن لاءِ نوگو ايريا بڻجي رهي رهجي وئي آهي. اها سنڌ جنهن جي ڌرتي تي شاهه لطيف کان ويندي سمورن صوفين، ولين محبتن جو درس ڏنو، پر ان درد کي ڪا موٽ ملڻ بجاءِ خوني نگاهون ۽ نفرتن جا واچوڙا ڪر کڻي رهيا آهن ته اسان کي گهرجي ته محبت واري عالمي ڏينهن تي هر ڪنهن کي محبتن جا گلاب آڇون ۽ مرڪن جون بازارون آباد ڪيون.
سڪار، خبرون، تعير سنڌ، فيصلو، هلال پاڪستان، عوامي آواز، سنڌو ڊائجسٽ، هلچل،